تأثير آموزش مهارت‌هاي مطلوب اجتماعي مبتني بر برنامه گروه‌بندي مهارت بر شايستگي اجتماعي دانش‌آموزان پسر پرخاشگر*

هدف: پرخاشگري اختلال شايعي است كه براي كودكان، خانواده ها و مدارس مشكلات عمده اي ايجاد كرده است. لذا، هدف اين پژوهش، تعيين تأثير آموزش مهارت هاي مطلوب اجتماعي مبتني بر برنامه گروه بندي مهارت بر شايستگي اجتماعي دانش‌آموزانپسرپرخاشگر بود. روش: اين پژوهش از نوع آزمايشي ميداني با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان پسر كلاس هاي پنجم و ششم دوره ابتدايي شهر اهواز كه در سال تحصيلي 951394 به تحصيل اشتغال داشتند، بود كه از اين جامعه تعداد 41 دانش‌آموز (21 نفر گروه آزمايشي و 20 نفر گروه گواه) به روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي خوشه اي انتخاب و به‌صورت تصادفي به گروه آزمايشي و گواه گمارده شدند. هر دو گروه، مقياس شايستگي اجتماعي را به‌عنوان پيش آزمون، تكميل كردند. سپس، به گروه آزمايشي مهارت هاي مطلوب اجتماعي طي 17 جلسه آموزش داده شد. پس از پايان دوره آموزشي از دو گروه پس آزمون و بعد از شش هفته، پيگيري، به عمل آمد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه آموزش مهارت هاي مطلوب اجتماعي باعث افزايش شايستگي اجتماعي در دانش‌آموزان پرخاشگر مي شود (p 0/05). همچنين، نتايج نشان داد كه آموزش مهارت هاي مطلوب اجتماعي بر شايستگي اجتماعي پس از 6 هفته، همچنان اثر دارد (p 0/05). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر مي توان گفت كه آموزش برنامه گروه‌بندي مهارت مي‌تواند در افزايش شايستگي اجتماعي و در نتيجه ارتقاي سطح سازگاري و كيفيت زندگي كودكان پرخاشگر مؤثر باشد.