امكان، مراتب و غايت معرفت مبتني بر ادراك زيبايي در نظام معرفتي فخرالدين عراقي

فاقد عنوان و چكيده لاتين

در نظام معرفتي فخرالدين عراقي تلقي وحدت وجودي از خلقت عالم به شكل ستايش زيبايي هاي جهان اعيان به مثابه تجليات حسن الهي ظاهر مي شود. اين مقاله با هدف تبيين معرفت شناختي ادراك زيبايي در انديشه عراقي، با استفاده از روش توصيفي تحليلي ابتدا به تبيين جايگاه زيبايي در نظام فكري وي مي پردازد و سپس مراتب و غايت ادراك زيبايي را در اين نظام بررسي مي كند. از جمله يافته هاي پژوهش اين است كه در نظر عراقي ادراك زيبايي محسوس، امكان و زمينه و شرط لازم براي معرفت حق در تجليات گوناگون آن و سلوك معرفت شناختي به سوي اوست. تلقي زيبايي محسوس به مثابه تجلي حسن الهي با عنايت حق و جذبه اي از سوي او آغاز مي شود و طي مقامات سلوك و در نهايت وصال و بقا باز با عنايت و جذبه براي كامل ترينان محقق مي گردد. سير در مراتب معرفت شناختي كه در نظر عراقي همان احوال و مقامات عشق به حق و رويت او در تجليات گوناگون است، مساوق و همزمان با استحاله و فرا رفتن در مراتب وجودي است.