شيوه هاي كرامت شفابخشي در متون نثر عرفاني

فاقد عنوان و چكيده لاتين

كرامت، خرق عادتي است كه از اولياءالله سر مي زند و در عرفان و تصوف جايگاه ويژه اي دارد. انواع گوناگون كرامات به سه گونه اصلي اخبار از غيب، اشراف بر ضماير و تصرف در عالم هستي تقسيم بندي مي شوند و هر كدام شامل چندين گونه فرعي مي باشند. از گونه هاي فرعي كرامات، تصرف در عالم هستي و شفا دادن بيماران است كه گاه در زمان حيات صاحب كرامت و گاه پس از وفات او اتفاق مي افتاد. بيماري هايي كه در اين گونه كرامت وارد شده است اغلب بيماري هاي مادرزاد و يا بيماري هاي مزمني بود كه همه طبيبان از علاج آن عاجز شده و يا بر اثر نفرين شيخ به وجود مي آمد. شيوه هاي شفابخشي بسيار متنوع است كه از ميان آن مي توان به سوره حمد خواندن، دعا خواندن، دست كشيدن، دميدن، آب دهان ماليدن، استفاده از وسايل صاحب كرامت همچون لباس، كفش، كلاه و خلال دندان او، پانيذ دادن، شعر خواندن، برگرفتن بيماري، توبه كردن بيمار و... اشاره كرد. در اغلب اين كرامات، بيمار شفاي كامل مي يابد به گونه اي كه گاه تا پايان عمر به آن بيماري دچار نمي شود. در اين مقاله با روش توصيفي تحليلي سعي شده است شيوه هاي مختلف كرامت شفابخشي كه در كتب منثور عرفاني متقدم آمده است، دسته بندي و تحليل شوند.