مقايسه ي درك بندهاي موصولي پيچيده در كودكان نارساخوان و سالم فارسي زبان

Comparing the Comprehension of Complex Relative Clauses in Dyslexic and Normal Persian Children

در پژوهش حاضر درك دو نوع بند موصولي پيچيده ­ي فاعل-فاعل و فاعل-مفعول در كودكان نارساخوان و سالم و نيز درك اين دو نوع بند موصولي نسبت به هم مقايسه و سه نوع خطا در اين رابطه بررسي گرديد. به ­دليل نبودن پژوهشي درباره­ ي چگونگي درك بندهاي موصولي در كودكان نارساخوان فارسي ­زبان، پژوهش حاضر جزء اولين پژوهش‌هاي اين حوزه محسوب مي­شود. روش اين پژوهش، مقطعي، توصيفي و مقايسه‌اي است. به­ منظور سنجش درك بندهاي موصولي، يك آزمون تصويري شامل چهار گزينه طراحي شد و از 30 دانش­آموز نارساخوان و 30 دانش‌آموز سالم در سه پايه­ ي سوم، چهارم و پنجم آزمون گرفته شد. يكي از تصاوير درست و سه تصوير ديگر انحرافي بودند كه به سه نوع خطا در بند پايه، خطا در بند موصولي و خطا در هر دو بند طبقه‌بندي شدند. براي تحليل يافته‌هاي حاضر از آزمون من‌ويتني و مربع‌كاي استفاده شد. نتايج به ­دست آمده نشان داد كه بين كودكان نارساخوان و سالم در درك هر دو نوع بند موصولي تفاوت معني‌داري وجود داشت (0.0001≥ p). كودكان نارساخوان در درك هر دو نوع بند موصولي با مشكل بيشتري روبه­رو بودند و درصد سه نوع خطا در آن‌ها بالاتر بود. كودكان نارساخوان و سالم در بندهاي موصولي فاعل-مفعول درك پايين‌تري داشتند و پيچيدگي بندهاي موصولي فاعل-مفعول بر اساس نظريه­ ي وابستگي مكاني، فرضيه­ ي‌ ساختاري، فرضيه­ ي فاصله­ ي خطي و فرضيه­ ي تفاوت در ترتيب واژگان تأييد شد. بر مبناي نتايج نهايي مشخص شد كه كودكان نارساخوان نسبت به هم‌سالان خود در چه مواردي با مشكل بيشتري مواجه‌اند و در چه ساختارهاي نحوي نياز به تمرين بيشتر دارند.

This study investigated and compared the comprehension of subject-subject (S-S) and subject-object (S-O) relative clauses in dyslexic and normal children. Three types of errors were analyzed. Since there is no available study on comprehension of relative clauses bydyslexic Persian children, the present research is a pioneering work in this field. This study adopted a cross-sectional, descriptive, and comparative design.In order to evaluate the comprehension of relative clauses, a multiple-choice pictorial test with four alternatives was designed. The test was administered to 30 third to fifth grade elementary dyslexic students and 30 normal ones. One of the alternatives was the correct response and the other three were distracters which contained main clause error (MCE), relative clause error (RCE), and double clause error (DCE). Datawere analyzed by Mann-Whitney U and Chi-squared tests. Results demonstrated significant differences between dyslexic and normal children in the comprehension of both types of relative clauses (p ≤0/0001). Dyslexic children performed weaker than normal children in the two kinds of relative clauses, and in their group, the percentage of all three types of errors was higher. Dyslexicand normal children had lower comprehension ofS-O relative clauses and the complexity of S-O relative clauses was confirmed on the basis ofdependence locality theory, structural distance hypothesis, linear distance hypothesis, and word order difference hypothesis. Accordingto obtained results, it was indicated that compared to normal children, in what cases the dyslexic children had more problems and in which syntactic structures they needed to have more practice.