بررسي تأثير انطباق فرد-محيط بر ماندگاري جمعيت مهاجر در منطقه صنعتي پارس جنوبي

صنعتي شدن و نوسازي علاوه بر اثرات اقتصادي و اجتماعي، داراي اثرات جمعيتي قابل توجهي در مناطق صنعتي است. مهاجرت، شكل گيري جريان هاي مهاجرتي، پايداري و ماندگاري آنان از ابعاد مهم پويايي جمعيت در مناطق صنعتي است. هدف از مقاله پيش رو، بررسي اثرگذاري ميزان انطباق مهاجران با محيط هاي مختلف بر ماندگاري آنان در سه دوره زماني كوتاه مدت، ميان مدت و بلند مدت است. تحقيق حاضر به روش پيمايش انجام شده و نمونه مورد مطالعه شامل 654 نفر از مهاجران در منطقه صنعتي پارس جنوبي است كه به روش نمونه گيري طبقه اي متناسب با حجم انتخاب شده اند. بر اساس نتايج تحليل هاي چند متغيري حاصل از رگرسيون لجستيك، عوامل اثرگذار در ماندگاري مهاجران در دوره كوتاه مدت (5 سال آينده)، شامل انطباق مهاجران با محيط طبيعي، طول مدت اقامت و شبكه است. در ماندگاري ميان مدت، انطباق مهاجران با شغل، گروه كاري و وضعيت شغلي و در ماندگاري طولاني مدت، انطباق با شغل، محيط طبيعي، محيط اجتماعي و فرهنگي، تحصيلات و شبكه بيشترين تأثير را در ماندگاري مهاجران داشته اند. بطور كلي، نتايج مطالعه نشان داد كه نظريه انطباق فردمحيط مي تواند چارچوب تحليلي مناسبي براي تبيين ماندگاري و پايداري مهاجران در منطقه صنعتي پارس جنوبي باشد.