بازانديشي در معناي فرزند و دلالتهاي آن در زندگي: رهيافت كيفي در زنان متاهل بي‌فرزند ساكن شهر تهران

تحقيق حاضر، با هدف واكاوي معناي فرزند و نقش آن در فرزندآوري از ديدگاه زنان بي‌فرزند ساكن شهر تهران انجام شد. با استفاده از روش كيفي با رويكرد تفسيري بنيادي، 18 مصاحبه عميق با زنان بدون فرزندي كه حداقل 5 سال از ازدواج آن‌ها گذشته و به‌طور ارادي بارور نشده‌اند، انجام شد. اين زنان به روش هدفمند در تابستان 1396 نمونه‌گيري شده و داده‌هاي كيفي با استفاده از تحليل محتوايي موضوعي با رويكرد استقرايي تحليل شدند. مقوله اصلي عبارت است از: quot; فرزندتلفيقي از تمايل غريزي و ذاتي به‌همراه نگراني و ابهام است كه با رشد عقلانيت در فرزند‌آوري ارادي و برنامه‌ريزي شده، بازانديشي در نقش فرزند بر كيفيت رابطه زناشويي و حمايت سالمندي همراه بوده و مفهومي ديناميك بوده كه با گذر زمان (چه در گذر نسلي، چه در دوره زندگي)، متحول مي‌شود quot;. علي‌رغم ارزش ذاتي فرزند، به علت رشد عقلانيت، زنان به‌دنبال شرايطي هستند كه تصميم فرزند‌آوري را با كنترل شرايط اتخاذ كرده، قبل از فرزندآوري از كيفيت رابطه زناشويي اطمينان حاصل كرده و با داشتن سالمندي فعال و سالم، به‌دنبال تعديل انتظارات خود از فرزند در سالمندي هستند. اين معاني براي فرزند و كاركردهاي آن در زندگي در تفسير تغييرات رفتار فرزندآوري نسل‌هاي حاضر كاربرد خواهد داشت