تأثير سالخوردگي جمعيت بر وضعيت حساب جاري با رويكرد الگوي خود رگرسيون با وقفه‌هاي توزيعي درايران

بروز پديده سالخوردگي جمعيت، نه تنها متغيرهاي اقتصادي از قبيل سطح مصرف، سطح پس ­انداز ملي، مخارج دولتي، درآمدهاي مالياتي دولت، مخارج سرمايه­ گذاري و غيره را به شكل مستقيم و غير مستقيم تحت تاثير قرار مي­دهد، بلكه از طريق متغيرهاي ياد شده، مي­ تواند بر وضعيت حساب جاري دولت ­ها نيز تاثيرگذار باشد. از آنجايي كه هر گونه اخلال در تعادل حساب جاري به خصوص كسري آن، مي­ تواند باعث كاهش ارزش پول ملي و ايجاد اخلال در عملكرد اقتصادي كشورها شود و تاكنون، پژوهشي نيز در خصوص تاثير تحولات جمعيتي و سالخوردگي جمعيت بر وضعيت حساب جاري در كشور ايران صورت نپذيرفته است، لذا پژوهش حاضر درصدد آمد، اثر سالخوردگي جمعيت را بر وضعيت حساب جاري در اقتصاد ايران مورد آزمون قرار دهد. براي نيل به اهداف پژوهش، اطلاعات آماري مربوط به دو متغير پژوهش، يعني درصد نسبت وابستگي جمعيت و نسبت حساب جاري به توليد ناخالص داخلي طي دوره زماني 2017-1980 از سايت­ هاي سازمان ملل متحد و بانك مركزي ايران گردآوري شد. سپس الگوي پژوهش با استفاده از روش اقتصادسنجي خودرگرسيون با وقفه­ هاي توزيعي (ARDL) برآورد گرديد. يافته ­هاي پژوهش نشان مي­دهد، شاخص­ سالخوردگي جمعيت، تاثير منفي بر وضعيت نسبت حساب جاري به توليد ناخالص داخلي در دوره­ هاي كوتاه ­مدت و بلندمدت دارد. به طوريكه يك درصد افزايش در نسبت وابستگي جمعيت ايران، مي­تواند به طور متوسط نسبت حساب جاري به توليد ناخالص داخلي را حدود 0.32 درصد در دوره كوتاه­ مدت و 0.53 درصد در دوره بلندمدت، با فرض ثابت ماندن ساير شرايط كاهش دهد.

فاقد چكيده مي باشد