القاي التهاب عصبي با فعال ‏سازي سلول‏هاي ميكروگليا و تاثير آن بر بقاي نورون ‌هاي دوپامين ‌ساز

هدف: هدف از اين مطالعه جداسازي سلول‏هاي ميكروگليا از مغز نوزاد موش صحرائي، فعال كردن آن ها با  ليپوپلي ساكاريد (LPS) و بررسي اثر فاكتورهاي التهابي توليدي توسط سلول‏هاي مزبور، روي سلول‏هاي نوروني دوپامين ساز مي باشد. مواد و روش ها: سلول‏هاي مخلوط گليال از مغز نوزادان موش صحرايي 1 تا 3 روزه، تهيه و سپس سلول‏هاي ميكروگليا از آن‏ها جدا شدند. پس از تيمار ميكروگليا با LPS محيط مشروط آن‏ها جمع آوري شد. سلول‏هاي نوروني دوپامين ساز رده  SHSY5Yدر پليت هاي 96 خانه اي كشت داده شدند تا با محيط مشروط مزبور تيمار گردند. ميزان بقا و مرگ نورون‏ها با تست هاي ­MTT  و آپوپتوزيس ارزيابي شد  و داده‏ها آناليز آماري شدند. نتايج: سلول‏هاي مخلوط گليال پس از گذشت 10 الي 13 روز شامل مخلوطي از سه نوع سلول آستروگليا، اليگودندروسيت و ميكروگليا بودند. ميكروگلياها به‏صورت شناور و نيمه چسبيده در سطح قرار داشتند. اين سلول‏ها 24 ساعت پس از جداسازي و انتقال به ظرف جديد، فرمي دوكي و منشعب به خود گرفتند. در اين زمان سلول‏هاي مزبور با LPS تيمار شدند تا فعال شوند. فعال سازي آن ها با اين ماده، از طريق تغيير مورفولوژيك سلول‏ها از فرم دوكي به آميبي، مشاهده افزايش توليد NO با كمك تست گريس و القاي بيان ژن هاي التهابي (TNFα , iNOS) به اثبات رسيد. همچنين تيمار سلول‏هاي نوروني دوپامين ساز  SHSY5Yبا محيط مشروط ميكروگلياي فعال شده، منجر به آپوپتوزيس و نكروزيس شد. نتيجه گيري: فعال‏سازي ميكروگليا با  LPS منجر به بيان و ترشح فاكتورهاي التهابي مي شود. ميزان زياد فاكتورهاي مزبور با ايجاد التهاب عصبي، منجر به مرگ آپوپتوتيك و نكروتيك سلول‏هاي دوپامين ساز مي شود.