تحليل ديدگاه ابن عربي در اطلاق نور بر خدا

اطلاق نور بر خدا در آيۀ 35 سورۀ نور مسائل فلسفي و عرفاني فراواني را به ميان آورده است. نحوۀ حمل نور بر خدا از چهار جهت معناشناسي، منطقي، فلسفي و عرفاني اهميت دارد. مسئلۀ تحقيق حاضر تحليل انتقادي ديدگاه ابن‌عربي در نحوۀ حمل نور به خدا است. بيشتر مفسران سدۀ نخست تا اوايل سدۀ پنجم اين اطلاق و اسناد را استعاره مي‌انگاشتند، اما محيي‌الدين ابن‌ عربي بر حقيقي‌ انگاري اطلاق نور بر خدا تأكيد دارد. بر مبناي نظر ابن‌عربي، نور اسم خاص است و بر اسم جامع الله به طريق حمل تفصيل بر اجمال حمل شده است. محيي‌الدين در تحليل اطلاق نور بر خدا دو رويكرد وجودشناختي و معرفتي دارد. اين دو رويكرد در مواضع فراوان از آثار ابن‌عربي تحليل منسجم و سازگار دارد. روش اين مقاله در تحليل ديدگاه محيي‌الدين بهره‌مندي از تحليل سه‌وجهي منطقي شامل تحليل مفهومي، گزاره‌اي و سيستمي است.