رابطه خدا و خلق در تفسير عرفاني امام خميني (ره)

در انديشه عارفان، جهاني متمايز از خداوند وجود ندارد و آنچه غير يا ماسوي الله خوانده مي‌شود، مظاهر و مجالي تجليات وجود الهي هستند، وجودي كه خويش را در جهان آفرينش به نمايش مي‌گذارد. نگاه عارف برخلاف عالم و فيلسوف كه به جهان از جهت ساختار طبيعي يا هستي‌شناختي نظر مي‌افكنند، معطوف به مظهريت اسما و صفات حُسناي الهي بودن آن است كه بهره‌مند از آموزه‌هاي قرآني نيز مي‌باشد و اين بهره‌مندي در آثار عرفاني امام خميني كاملاً مشهود است؛ تا آنجا كه مي‌توان آن را از جمله شاخصه‌هاي عرفان امام نسبت به شناخت جهان يا تفسير عرفاني از جهان دانست. در بيان عارفان علّت وجودي حجاب هستي، ميل ذات الهي به جلوه‌گري خود است و اين موضوع به‌خوبي در حديث قدسي معروف به «كنز مخفي» مشاهده مي‌شود. با سيري در آثار امام خميني، چنين به دست مي‌آيد كه ايشان ديدگاه‌هاي تفسيري خاصي در خصوص آيات مرتبط با نگرش عرفاني نسبت به جهان و رابطه خدا و خلق دارند كه در اين نوشتار با نگاهي به محوري‌ترين آيات تفسيري از نگاه ايشان درخصوص ويژگي‌هاي جهان، برخي از آراي تفسيري خاص و مهم ايشان در اين زمينه واكاوي مي‌شود.