تعيين و كمي‌سازي ارزش زيبايي‌شناسي سيماي سرزمين در بخش مركزي استان اصفهان

Determination and Quantification of the Landscape Aesthetic Value in Central Part of Isfahan Province

با افزايش سرعت شهرنشيني، نياز انسان به ارتباط با طبيعت و تجربه كيفيت‌هاي زيباشناختي مانند زيبايي مناظر، هواي تازه، تنوع توپوگرافي و زيرساخت‌هاي سبز در حال افزايش است. از اين‌رو كيفيت زيباشناختي سيماي سرزمين به‌عنوان يك منبع با ارزش درخور حفاظت در‌نظر گرفته مي‌شود. هدف از ارزيابي كيفيت ديداري سيماي سرزمين، مشخص كردن معيارهايي است كه بر اساس آنها سيماهاي داراي ارزش زيبايي‌شناسي را حفظ و بازسازي كرد. در اين مطالعه به‌منظور كمي‌سازي ارزش زيبايي‌شناسي پس از مرور منابع و بررسي ويژگي‌هاي منطقه مطالعاتي، معيارهاي مؤثر در ارزش زيبايي‌شناسي مشخص، نقشه‌سازي و سپس استاندارد شد و در گام بعد با به‌كارگيري روش تركيب خطي وزن‌دار، مناطق داراي ارزش زيبايي‌شناسي تعيين شد. در‌نهايت مناطق داراي ارزش زيبايي‌شناسي با درجات متفاوتي از مطلوبيت مشخص شد. بر اساس نتايج به‌دست آمده، مناطق داراي بيشترين ارزش زيبايي‌شناسي با مساحت 40/64 كيلومتر مربع كمترين مساحت و مناطق داراي ارزش زيبايي‌شناسي كم با مساحت 477/65 كيلومتر مربع بيشترين مساحت منطقه را به‌خود اختصاص داده‌اند. نتايج اين مطالعه مي‌تواند به‌منظور بهبود مديريت و كيفيت سيماي سرزمين براي تصميم‌گيران سومند واقع شود.

With the acceleration of urbanization, human needs to connect with the nature and experience the aesthetic qualities such as landscape aesthetic, fresh air, topographic diversity and green infrastructures. Hence, landscape aesthetic quality is regarded as a valuable source of conservation. The purpose of landscape visual quality assessment is to identify the criteria for preserving and rehabilitating the aesthetic value based on them. In order to quantify the aesthetic value, after bringing the literature review and considering the characteristics of the study area, the effective criteria on the aesthetic value were determined, mapped and then standardized. In the next step, areas with aesthetic value were determined using the weighted linear combination method. Finally, areas with varying degrees of suitability of aesthetic were identified. According to the results, the regions with the highest aesthetics value and the area of 40.64 Km2 had the minimum area, while those with the low aesthetic value and the area of 477.65 Km2 had the maximum area. The results of this study can be useful for decision makers to improve the landscape management and quality.