نگرشي نوين بر هيدرولوژي كلاسيك

با توجه به افزايش فعاليت هاي انساني در طبيعت و اثرات آن بر محيط زيست و منابع آبي، لزوم تغيير رويكرد در مدل سازي هيدرولوژي اجتناب ناپذير است. براي مدل سازي بهتر رفتار هيدرولوژيكي حوضه ها به ويژه با درنظرگرفتن دخالت انسان در طبيعت، متخصصان هيدرولوژي بايد درك درستي از هيدرولوژي، مدل و مدل سازي داشته باشند. بنا به تعريف، علم هيدرولوژي كه رفتار آب را در بالا، رو و داخل زمين توصيف مي كند، يك علم چندبخشي است كه ارتباط بين علوم زمين و علوم زيستي را بررسي مي كند. مدل سازي در هيدرولوژي با دو رويكرد نيوتني و دارويني انجام مي شود و بر اساس اين رويكردها، رويكردهاي پايين بالا و بالا پايين توسعه يافته اند. با توجه به مزايا و معايب هر رويكرد، تركيب اين دو رويكرد مي تواند به فهم بهتر سيستم هيدرولوژيكي حوضه ها و مدل سازي آن كمك كند. در اين مقاله با مرور مطالعات صورت گرفته، به مباحث مطرح شده جديد در زمينه مدل سازي هيدرولوژي و چالش هاي جديد مربوط به آن پرداخته مي شود. بر اساس مطالعات صورت گرفته براي درك بهتر سيستم هاي درهم تنيده جفت شده انسان محيط بايد نگرش خود را به علم هيدرولوژي تغيير داده و رويكرد جديدي در اين زمينه اتخاذ شود. پيدايش علوم جديد هيدرولوژي اجتماعي و علم پايداري نشان از نقش غيرقابل انكار انسان در محيط زيست و اهميت زياد توسعه پايدار دارد كه براي رسيدن به اين هدف بايد با تغيير سيستم آموزش هيدرولوژي متخصصان جوان هيدرولوژي را براي مديريت چالش هاي جديد مربوط به منابع آبي در جهان در حال تغيير آماده كرد.