تاثير چهار نوع جاذب زيستي بر كاهش پارامتر‌هاي نيترات، فسفات، شوري، pH و تغييرات دمايي پساب خروجي از اراضي شاليزاري

يكي از بزرگ ترين نياز‌هاي پيش روي اكثر جوامع امروزي كمبود آب شيرين و بدون آلودگي مي باشد، كمبود منابع آبي سالم و بالا بودن هزينه هاي اجراي طرح هاي تصفيه اغلب مانع دسترسي جوامع به اين نياز حياتي مي شود. اين تحقيق با هدف بررسي كيفيت رواناب خروجي از اراضي شاليزاري بعد از فصل كشت و هم چنين تصفيه پساب كشاورزي و كاهش تعدادي از پارامترهاي مضر موجود در محلول هاي آبي انجام پذيرفت. در اين تحقيق ميزان كارايي چهار نوع جاذب زيستي خاك اره چوب و سبوس برنج، ذغال چوب و زايدات چاي بررسي شد. براي اين منظور داده برداري دوره اي ده روزه در فصل پاييز انجام شد و ميزان پارامتر‌هايpH ، EC، نيترات، فسفات مورد بررسي قرار گرفت و مشاهده شد كه هر چهار ماده، به ميزاني از پارامترهاي ذكر شده، كاسته است. اين كاهش و افزايش به عوامل مختلفي بستگي داشته است كه مهم ترين آنها ميزان غلظت آلاينده و دماي هوا بوده است. در بين اين چهار نوع جاذب زيستي، جاذب زيستي خاك اره از عملكرد نسبي بهتري برخوردار بوده است و مثلاً توانسته غلظت نيترات را از 4.54 به 0.25 ميلي گرم در ليتر برساند. مقايسه اقتصادي چهار نوع جاذب زيستي نيز اين امر را نشان مي دهد مثلاً جاذب زيستي خاك اره 80 درصد ارزان تر از جاذب زيستي ذغال است.