رويكردي نوين در برآورد سطح امنيت غذايي در ايران با شاخص GFSI و مطالعه تأثير شاخص قيمت‌ها و جمعيت بر آن

امنيت غذايي سنگ بناي يك جامعه توسعه‌يافته و عنصر اصلي سلامت فكري، رواني و جسمي آن جامعه است. از اين رو، توجه صحيح و جامع به اين موضوع و شناسايي شاخص چندبعدي كه تمامي جنبه هاي امنيت غذايي از سيري شكمي تا سيري سلولي را تحت پوشش قرار دهد، از اهميت ويژه اي در جهت استقلال اقتصادي و سياسي – علاوه بر جنبه معيشتي براي محققيان و سياست گذاران برخوردار است. بر اين اساس، هدف پژوهش حاضر معرفي و محاسبه شاخص نويني در برآورد سطح امنيت غذايي كشور تحت عنوان شاخص GFSI طي سال هاي1360 تا 1392بوده است. همچنين وضعيت امنيت غذايي كشور طي برنامه هاي پنج‌ساله توسعه به روش توصيفي و تأثير برخي متغيرهاي اقتصادي نظير شاخص قيمت ها و جمعيت بر امنيت غذايي با به كارگيري مدل ARDL و آزمون كرانه ها بررسي شد. نتايج نشان داد امنيت غذايي كشور در طي زمان از يك روند نوساني برخوردار بوده به طوري كه برنامه هاي اول و چهارم توسعه در زمينه بهبود وضعيت امنيت غذايي كشور ايفاي نقش بهتري داشته اند. همچنين نتايج تخمين ها سطح قيمت‌ها و جمعيت را عامل منفي و بازدارنده بهبود امنيت غذايي در بلندمدت و كوتاه مدت نشان داد.