بررسي موانع و تسهيل كننده هاي همكاري پرستاران بخش در آموزش باليني دانشجويان پرستاري

مقدمه: بسياري معتقدند كه حضور فعال همكاران باليني در امر آموزش، يكي از عوامل تسهيل كننده اهداف آموزشي به شمار مي رود. مطالعه حاضر با هدف تعيين موانع و عوامل تسهيل كننده همكاري پرستاران بخش، در آموزش باليني دانشجويان پرستاري در بيمارستان هاي تهران در سال 1393 انجام گرفته است. روش كار: اين پژوهش از نوع توصيفي تحليلي است. كه با روش نمونه گيري تصادفي چندمرحله اي، 384 نمونه از بخش هايي كه دانشجويان پرستاري در آن مشغول به كارآموزي بودند، انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات، پرسش نامه ي ويژگي هاي جمعيت شناختي بود. داده ها با كمك نرم افزارSPSS نسخه 16 تجزيه وتحليل گرديد. يافته ها: وضعيت پرستاران در ارتباط با موانع همكاري نشان داد، 1/57 درصد پرستاران موانع فردي را كه مهم ترين آن ها شلوغي نوبت صبح و خستگي پرستاران است، 5/26 درصد موانع ساختاري را كه مهم ترين آن برنامه ريزي ضعيف آموزشي است و 4/16 درصد موانع مديريتي را كه مهم ترين آن ها شكايت بيمار يا همراه او مبني بر انجام امور پرستاري توسط دانشجويان را به عنوان مهم ترين موانع دانستند. برخورداري پرستاران از دانش و مهارت كافي (21 درصد)، فراهم كردن محيط حمايت كننده و برنامه ريزي آموزشي مناسب (8/57 درصد،)، مشخص شدن شرح وظايف دانشجويان، مشخص بودن فرد پاسخگوي عملكرد دانشجويان (2/21 درصد،) مهم ترين عوامل تسهيل كننده همكاري در امر آموزش از نظر پرستاران شناخته شدند. نتيجه گيري: از آنجا كه يكي از مشكلات و موانع موجود، مربوط به موانع فردي هست، به نظر مي رسد كاهش يا بهبود اين چالش با رفع موانع همكاري پرستاران و افزايش تسهيل كننده ها مؤثر هست؛ اين امر مستلزم همكاري ميان مربي، پرستاران باليني، سوپروايزر آموزشي، سرپرستاران، مديران پرستاري، مسؤول برنامه ريزي آموزشي و ساير مسؤولين رده بالاي مديريتي است.