تاثير سطوح خاكپوش پوميس و كم‌آبياري بر برخي صفات فيزيولوژيك و عملكرد ذرت(Zea mays L.)

خاكپوش هاي معدني، نظير پوميس در خاك باعث افزايش نگهداري آب، كاهش تبخير و مصرف بهينه آب گرديده و بنابراين خاكپوش از اين طريق مي تواند تاثير بسزايي در بهبود عملكرد و رشد در شرايط تنش كمبود آب داشته باشد. اين پژوهش به صورت فاكتـوريل بر پايه طرح بلوك هاي كامل تصـادفي با سه تـكرار به صورت مزرعه اي اجرا شد. در اين تحقيق اثرات چهار سطح پوميس شامل بدن مصرف خاكپوش (شاهد)، 30، 60 و 90 تن در هكتار خاكپوش و سه سطح آبياري شامل 50 (تنش شديد)، 70 (تنش ملايم) و 100 (بدون تنش) درصد تبخير از تشتك تبخير كلاس A، روي برخي صفات فيزيولوژيك ذرت (هيبريد اصلاح شده ماكسيما) مورد بررسي قرار گرفت. صفات فيزيولوژيك گياه ذرت، به طور معني داري تحت تاثير پوميس و آبياري قرار گرفت. بيشترين و كمترين ميزان شاخص كلروفيل، محتواي نسبي آب برگ، هدايت روزنه اي و وزن تر و خشك زيست توده به ترتيب از تيمار پوميس 90 تن در هكتار و شاهد مشاهده شد. همچنين، بيشترين و كمترين دماي سطح برگ از تيمار شاهد و پوميس 90 تن در هكتار به دست آمد. شاخص كلروفيل در تيمار 90 تن پوميس در هكتار نسبت به تيمار شاهد و تيمار 30 تن پوميس در هكتار به ترتيب افزايش 52 و 26 درصدي و هدايت روزنه اي در تيمار آبياري ۵۰ درصد نسبت به تيمارهاي آبياري 10۰ و 7۰ درصد تبخير از تشتك تبخير به ترتيب كاهش 42 و 23 درصدي را نشان داد. بنابراين، استفاده از 60 تن پوميس در هكتار و آبياري بر اساس 70 درصد تبخير از تشتك تبخير مي تواند مؤثر بوده و تاثير معني داري بر ويژگي هاي رويشي گياه و عملكرد خواهد داشت.