انقلاب57 : انكشاف فلسفه تاريخ ايران

Revolution 57: Revelation of Iran's Philosophy of History

جان لاك مي گفت بياموزيم كه مطلق ممكن نيست (پهلوان، 1366)، اما برعكس، باور به امكان مطلق به انحاي مختلف هميشه در فرهنگ و تاريخ ايران جاري بوده است. در اين مقاله، امكان مطلق، هسته اوليه ايراني بودن يا ايرانيت و نيروي تاريخي استمرار تاريخ ايران تعريف مي شود و فراتر آنكه، انقلاب اسلامي بلوغ نهايي همين هسته آغازين ايرانيت در عرصه سياست است. براين اساس، جمهوري انقلاب 57، عبارت است از انتقال محتواي اصلي تاريخ ايران به زمان حال. اين پرسش اصلي ماست كه آيا در همه ادوار تكوين ايران، اصل نخستين يا هسته اوليه اي وجود داشته كه همه تحولات و تجربيات درخدمت تبلور نهايي آن بوده باشند؟ فرضيه آن است كه با انقلاب اسلامي آشكار مي شود كه فلسفه تاريخ (در معناي نهايت ممكن تاريخ) ايران، تمايل اتصال به مطلق ازطريق تاسيس دولتي مقدس و قدرتمند است. به عبارت ديگر، هسته آغازين تشكيل اجتماع ايراني يك تمايل فكري و روحي فزاينده است كه [برخلاف گرايش فكري بسياري از ملت هاي ديگر] مي گويد اتصال قومي يا نزديكي جمعي به مطلق و لاجرم امكان اتصال سياسي به آن، امري شدني و ممكن است. ايده مطلق ايران را فراتر از ساختن، به هيئت «اجتماع سياسي» يا اجتماع معطوف به تاسيس دولت، درآورده است. روش تحقيق پديدارشناختي مي كوشد آنچه دربرابر آگاهي و ذهن قرار مي گيرد بي واسطه شهود شود. يافته مقاله اين درك بنيادين است كه تنها زماني كه تاريخ ايران به نهايت تكامل خود رسيده و تجلي عمومي يافته باشد، فلسفه يا دليل غايي وجود داشتن آن قابل درك مي شود. به تعبير ديگر، يك درك سراسري و نهايي از ايران، به ناچار موخر بر تحولي سراسري و نهايي (رخداد) خواهد بود كه آن را در افق ديد ما قرار دهد و چنين تحولي جز انقلاب 57 نتواند بود.

John Locke said we should accept that the absolute is an impossible thing. But on the contrary, the idea of the possibility of the absolute has been always influential in the history of Iran in various ways. In this article, the possible political absolute is introduced as the initial core of Iranian identity and the historical force of its continuity. Also, the Iran's 57 Revolution is considered the final maturity of this initial core in the political scene and the republic derived from the Revolution is regarded as the transition of the main content of Iran’s history to its modern era. Our main question is that in the process of the formation of Iran, has there been any primary principle or initial core underlying all its developments and experiments? The hypothesis is that by the advent of the Islamic Revolution, it was revealed that the philosophy of history of Iran (that is the possible end of Iranian history) lies in the longing for linkage to the absolute through establishing a holy and powerful state. In other words, the evolving core of Iran’s advent is an increasing spiritual moral inclination which contrary to many other nations, suggests that ethnic and political linkage to the absolute is a possible thing. The idea of the absolute has turned Iran into a political community, prone to establish a state. The method of research used in this article is a phenomenological one which tries to understand what is exposed to mind or consciousness. The finding of this article is a fundamental understanding about the final evolution of Iran’s history and recognizing its philosophy or the ultimate cause of its being. In other words, a comprehensive and eventual understanding of Iran is to be considered inevitably posterior to a total and final change manifested to us as Iran's 57 Revolution.