مولفه هاي فرهنگي و اجتماعي شادي

H Cultural and Social Dimensions of Happiness

يكي از علل گسترش افسردگي ها و ناشادي ها در جامعه امروز، نداشتن شناخت نظري درست از شادي است. لذا از گام هاي ضروري براي گسترش شادي، داشتن «ديدگاه نظري مناسب» در اين زمينه است. هدف اين مقاله، ارائه ديدگاهي فرهنگي درباره شادي و دست يافتن به شناختي نظري از شادي براي توسعه و گسترش آن در جامعه است. نگارنده معتقد است شادي اگرچه برداشت و تلقي يا احساس خوب «افراد» از زندگي است، اما اين احساس فردي بيشتر «برساخته اجتماعي و فرهنگي» است تا «برساخته رواني، زيستي، عاطفي يا فردي». از اين رو به نظريه يا ديدگاهي اجتماعي و فرهنگي براي تبيين و شناخت شادي نياز داريم. اين مقاله كوشش مي كند با «رويكردي بين رشته اي» به كمك مفهوم «عادت واره» پي ير بورديو، و مفهوم «فرهنگ شادي»، شادي را به مثابه نوعي «برساخته اجتماعي و فرهنگي»، ويژگي ها و عوامل تاثيرگذار بر آن و گونه هاي آن توضيح دهد. در نهايت با توجه به نظريه يا ديدگاه فرهنگ شادي، برخي راهبردهاي توسعه شادي در جامعه را پيشنهاد مي كنيم.

One reason for increasing depression and unhappiness in the contemporary society is the lacking of a correct theoretical understanding of happiness. To develop happiness in the society, a necessary step is obtaining a suitable theoretical approach about it. Therefore, my purpose, in this paper, is offering a cultural approach about happiness and achieving a theoretical conception of happiness to improve and develop it in the society. According to my theoretical approach, although happiness is the individuals’ conception of the good sense of life, this individual sense is a socio-cultural construction rather than a psychic, biological, emotional or individual one. That’s why, we need a socio-cultural theory or approach to analyze and realize happiness. This paper aims to explain happiness, as a kind of socio-cultural construction, and its features, reasons and categories, through an inter-disciplinary approach by using Pierre Bourdieu’s concept of “Habitus” and that of “culture of happiness”.