مقايسه تطبيقي كيفيت پياده راه ها در ايران و خارج كشور با مدل ANP

The Comparison of Iranian and Foreign Footpaths Based on ANP Method

در پي گسترش استفاده از وسايل نقليه و افت كيفيت محيطي به خصوص در بافت مركزي شهرها، تلاش براي بهبود شرايط زيست مردم و باز گرداندن فضاهاي شهري به آن ها از اهميت بسزايي برخوردار شد. پياده راه سازي نيز به عنوان يكي از سياست هاي حركت به سمت پياده مدار نمودن شهرها از نيم قرن گذشته مورد توجه بسياري از شهرهاي جهان قرار گرفته است. با اين وجود اجراي پياده راه ها در شهرهاي مختلف با نتايج متنوعي همراه بوده است؛ تا جايي كه برخي پياده راه ها با شكست مواجه شده و مجددا به روي سواره ها باز شده اند. از همين رو، در پژوهش حاضر تلاش شده است با شناسايي شاخص هايي معتبر به مقايسه تطبيقي نمونه هايي از پياده راه هاي موفق در داخل و خارج از كشور پرداخته شود تا از اين طريق بتوان مهم ترين نواقص پياده راه هاي داخلي به نسبت نمونه هاي خارجي را شناسايي كرد. روش پژوهش توصيفي-تحليلي و مبتني بر مطالعات اسنادي و ميداني است. همچنين به منظور مقايسه منطقي ميان نمونه ها از مدل فرايند تحليل شبكه اي (ANP) استفاده شده است تا كليه روابط ميان خوشه ها و گره ها در ارزيابي حفظ شوند. مقايسات زوجي گره ها و خوشه ها نيز بر اساس نظرات گروه كارشناسي (روش دلفي) انجام پذيرفته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كيفيت پياده راه هاي داخلي نسبت به نمونه هاي موفق خارجي به طور محسوسي پايين‌تر است كه يكي از اصلي ترين علل آن كم توجهي به مسائل «اجتماعي-مديريتي» در فرايند برنامه ريزي و طراحي پياده‌راه است. لذا توجه به نيازهاي ذي نفعان در فرايند طراحي، تنوع كاربران محيط، انعطاف پذيري طرح و خارج شدن از نگاه صرفا ترافيكي به پياده راه ها از پيشنهادات كلي پژوهش هستند.

After the development of transportation and the decline of environmental quality, especially in central context of cities, improving people’s living conditions and returning urban spaces to them became important. During the past five decades, many cities from all over the word have focused on the policy of constructing footpaths in order to make the cities walkable. However, constructing footpaths in various cities has had different outcomes, so far in some places that it has led to the closure of footpaths due to their failure and the reopening of the path to vehicles. Therefore, in this research we identify valid indicators for comparing successful examples of Iranian and foreign footpaths. With this we could identify the most important weaknesses of Iranian pathways compared to their foreign counterparts. This research is descriptive-analytic and is based on documentary and field studies. Also, Analytical Network Process (ANP) method has been used in order to compare the case studies, and to preserve all the relationships between clusters and nodes in the assessment. Furthermore, Delphi method (opinions of expert group) has been used for comparing the paired nodes and clusters. The results of this research show that the quality of Iranian footpaths is considerably lower than the quality of foreign footpaths. One of the main reasons for this is the absence of adequate attention towards “Social and Management” parameters in the planning and designing process of footpaths. Therefore, it is suggested that these factors are taken into consideration: paying attention to the needs of the “Beneficiaries’ in the designing process”, the “variety of users”, and “Project flexibility”.