مطالعه تركيب مخارج دولت، سياست مالي بهينه، و رشد اقتصادي درون ‌زا در اقتصاد ايران

Composition of Government Spending, Optimal Fiscal Policy, and Endogenous Growth in the Economy of Iran

در اين پژوهش، تاثير سياست مالي بهينه بر مبناي مخارج دولت با در نظرگرفتن بهره وري متفاوت مخارج جاري و عمراني در تابع توليد، و تاثير آن بر نرخ بهينه ماليات، نرخ بهينه مخارج دولت، و رشد اقتصادي بهينه اندازه گيري ميشود. بدين منظور از اطلاعات سري زماني 1392-1357 و مدل تصحيح خطاي برداري استفاده مي شود. نتايج ما نشان مي دهند كه تاثير مخارج جاري بر رشد اقتصادي بهينه مثبت، و تاثير مخارج عمراني بر رشد اقتصادي بهينه منفي هستند. در حالي كه تاثير مخارج جاري دولت تنها در بلندمدت معنادار و در كوتاهمدت بي معني است، اما سرعت تبديل از كوتاه مدت به بلندمدت به لحاظ آماري معنادار است. در مجموع، مخارج جاري در تابع توليد بهره ورتر هستند. با توجه به شروط مستخرج از مدل، افزايش در مخارج عمراني با توجه به منفي بودن بهره وري باعث افزايش نرخ بهينه مالياتي خواهد شد. همچنين، رشد ضريب مخارج جاري (متغير بهره ور در تابع توليد) باعث كاهش سهم بهينه مخارج جاري نسبت به مخارج عمراني خواهد شد.

This paper investigates the optimal fiscal policy, pertaining to government spending, considering different productivity of public services in production function and its impact on the optimal tax rate, the optimal rate of government spending, and optimal economic growth rate. Using the VECM model for Iranian economy over 48 years, results show while the current expenditure has a positive and significant impact on the optimal economic growth rate, capital expenditure has a negative and significant impact on the rate. In other words, since current expenditures result in an increase in consumer demand in the market, it is more productive in production function; However, such impact of current expenditures is only significant in the longrun. The findings also show that an increase in capital expenditure will increase the optimal rate of tax. Also, an increase of current expenditure ratio decreases the optimal share of current expenditure relative to capital expenditures