تأثير همزيستي گونه‏ هاي قارچ ميكوريزا و شبه ميكوريزا بر بهره وري آّب ذرت تحت سطوح مختلف آبياري و فسفر در شرايط مختلف اقليمي در استان مازندران

به منظور بررسي برهمكنش قارچ هاي شبه ميكوريزا Piriformosporaindica و ميكوريزا Glomusmosseae بر بهبود عملكرد دانه و    بهره وري آب در ذرت در سطوح مختلف آبياري و فسفر، پژوهشي مزرعه اي در سال زراعي 941393 در دو منطقه قراخيل (قائم شهر) و بايع كلا (نكا) به صورت اسپليت فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در سه تكرار انجام گرفت. تيمار آبياري در سه سطح (آبياري كامل، 75 و 50 درصد نياز آبي گياه) در كرت هاي اصلي و چهار سطح تلقيح (بدون تلقيح، تلقيح بذر با قارچ گلوموس موسه، تلقيح بذر با قارچ پيريفورموسپورا اينديكا و تلقيح همزمان دو قارچ) به همراه سه سطح كود فسفره (عدم مصرف، 50  و  100 درصد مورد نياز گياه) در كرت هاي فرعي قرار گرفتند. مطابق نتايج، تلقيح همزمان قارچ ها موجب افزايش معني دار ميزان عملكرد دانه در هر دو منطقه (به ترتيب 6/8 و 3/6 درصد براي ايستگاه هاي قراخيل و بايع كلا) گرديد. در هر دو منطقه، همزيستي قارچ هاي ميكوريزا و شبه ميكوريزا به‏ويژه تلقيح همزمان موجب بهبود قابل توجه بهره وري مصرف آب شد. همچنين، بيشترين تأثير مثبت اين همزيستي بر كارآيي مصرف آب در هر دو منطقه در شرايط آبياري 50 درصد (به ترتيب 33/4 و 15/4 كيلوگرم بر مترمكعب) مشاهده شد. در مجموع، نتايج بيانگر هم افزايي مطلوب اين قارچ ها در بهبود بهره وري آب ذرت به ويژه در شرايط كم آبياري است.