بررسي بهبود صدمات تنش شوري در دانهال‌هاي خرمندي با پوتريسين و كيتوزان

شوري يكي از مهم‌ترين عوامل محدودكننده رشد گياهان است كه با استفاده از مواد تعديل‌دهنده تنش مي‌توان از آثار نامطلوب آن كاست. در اين پژوهش پاسخ دانهال‌هاي خرمندي به تنش شوري كلريد سديم و اثر دو تركيب پوتريسين و كيتوزان بر كاهش آثار ناشي از شوري بررسي شد. آزمايش در دانشگاه شاهد، در سال 95-1394، به‌صورت فاكتوريل، شامل سه سطح كلريد سديم (0، 30 و 60 ميلي‌مولار) و پنج تيمار ضدتنش (شاهد، پوتريسين در دو غلظت 1 و 2 ميلي‌مولار و كيتوزان در دو غلظت 0.25 و 0.5 درصد) بر پايه طرحي كاملاً تصادفي با چهار تكرار اجرا شد. نتايج نشان داد كه گياه خرمندي در مراحل اوليه رشد، حساس به تنش شوري بود و كاهش معناداري در وزن تر ساقه، وزن تر ريشه، طول ساقه، طول ريشه و مقدار كلروفيل برگ در دانهال‌هاي تيمارشده با تنش شوري كلريد سديم در مقايسه با شوري صفر مشاهده شد. در حالي كه مقدار سديم، درصد سوختگي برگ، درصد نشت يوني و مقدار مالون دي‌آلدهيد در دانهال‌هاي تنش شوري كلريد سديم افزايش يافت. تيمار پوتريسين، به‌خصوص در غلظت 2 ميلي‌مولار به‌طور معناداري آثار ناشي از تنش شوري كلريد سديم را در دانهال‌هاي خرمندي كاهش داد و موجب بهبود رشد رويشي ريشه و ساقه شد، در حالي كه تيمار كيتوزان اثر معناداري در كاهش آثار مضر ناشي از تنش شوري در اين آزمايش نشان نداد. بنابراين، دانهال خرمندي حساس به شوري و از جمله تيمارهاي مؤثر در افزايش تحمل آن به تنش شوري استفاده از پوتريسين است.