ارزيابي صفات زراعي و كيفيت دانه آفتابگردان در واكنش به نيتروژن و زئوليت تحت رژيم‌هاي مختلف آبياري

در راستاي كاهش مصرف كودهاي شيميايي و بهبود عملكرد و اجزاء عملكرد آفتابگردان (هيبريد فرخ)، آزمايشي دو ساله در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه تربيت مدرس اجراء شد. اين تحقيق به‏صورت اسپليت فاكتوريل در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار انجام شد. رژيم آبياري عامل اصلي شامل آبياري پس از تخليه 40، 60 و 80 درصد رطوبت از نقطه ظرفيت زراعي بود. تركيب عامل‌هاي فاكتوريل از سامانه‌هاي حاصلخيزي خاك و زئوليت شامل تلفيقي از كود آلي (35 درصد مرغي + 65 درصد كود گوسفندي) به‏عنوان تأمين‌كننده 100 درصد نيتروژن مورد نياز از طريق منبع آلي، تأمين 50 درصد نيتروژن مورد نياز از طريق منبع آلي+ تأمين50 درصد نيتروژن مورد نياز از طريق اوره، تأمين 100 درصد نيتروژن مورد نياز از طريق اوره، و عدم كاربرد و كاربرد 5 و 10 تن در هكتار زئوليت بود. هر دو سال در همه تيمارهاي آبياري، كاربرد كود 100 درصد آلي (28.2 تن كود گوسفندي + 14.6 تن كود مرغي در هكتار) يا تلفيقي (14.1 تن كود گوسفندي + 7.3 تن كود مرغي در هكتار + 65 كيلوگرم اوره در هكتار) همراه با 5 يا 10 تن زئوليت در هكتار عملكرد دانه و كارآيي مصرف آب بالاتري داشتند. البته در شرايط بدون تنش (40 درصد رطوبت ظرفيت زراعي خاك) بيشترين كارآيي زراعي در همه تركيب‌هاي تيماري مشاهده شد. بيشترين مقدار روغن و پروتئين دانه در شرايط عدم تنش با كاربرد زئوليت حاصل شد. كاربرد كود شيمايي مقدار پروتئين و كاربرد كود آلي مقدار روغن را افزايش دادند.