ضرورت ابرمدل منابع آب و يكپارچه‌سازي زنجيره‌ي خروجي مدل‌ها

امروزه، مدل‌ها به‌عنوان مهم‌ترين ابزارهاي تحليلي، مديريّت منابع آب را شديداً درگير ساختارهايي غيرمنعطف كرده‌اند؛ به‌گونه‌اي كه دشوار است به يك مشكل مربوط به مديريّت منابع آبي فكر كرد كه در حلِّ آن يك مدل درگير نباشد. اين نوشتار تلاش دارد با بهره‌گيري از روش تحليل محتواي كيفي، ضمن تعيين روند تحقيقات علمي در مدل‌سازي منابع آب، نگاه حاكم بر مدل‌هاي مختلف را بررسي كند. تحليل محتواي مقالات انتشار يافته در مجله‌ي تحقيقات منابع آب از سال 1384 تا 1395 نشان داد كه در مدل‌سازي منابع آب سطحي بر ارزيابي مدل تمركز بيشتري است، درحالي كه در آب‌هاي زيرزميني دغدغه‌ي دستيابي به مدلي بهينه براي بهره‌برداري بيشتر، حاكم است. بررسي اهداف مدل‌سازي نشان‌دهنده‌ي عدم اجماع در انتخاب مدلي بهينه است كه مي‌توان آن را به‌دليل ماهيّت مدل و پديده‌ي مورد بررسي دانست، بنابراين پيشنهاد مي‌شود با ارائه‌ي يك ابر مدل به‌منظور يكپارچه‎‎سازي و ايجاد تسلسل در خروجي مدل‌هاي منابع آب گام نهاد. ضرورت نيل به چنين ابرمدلي (1) نگاه يكپارچه بر مدل‌هاي منابع آب (2) درهم پيچيده‌گي‌هاي شرايط اقليمي و طبيعي كشور و (3) منشاء و كاربردهاي متكثّر (4) درهم پيچيده‌گي و تكثّرهاي سازماني است كه تلاش مي‌كند جهت حركت از «تخمين به تخصيص» را به «هدف به تخمين» در منابع آب تغيير دهد.