برنامه ريزي و تخصيص بهينه منابع آب در بخش كشاورزي ( مطالعه موردي شهرستان صومعه سرا)

در اقتصاد مبتني بر كشاورزي كه در بيشتر كشورهاي در حال توسعه و توسعه يافته رايج است، لزوم طرح‌ريزي و برنامه ريزي همه جانبه به منظور استفاده از منابع توليد كشاورزي براي دست يافتن به بيشترين بازده اقتصادي ضروري به نظر مي‌رسد. تقاضاي آب كشاورزي در ايران روز به روز افزايش مي‌‌يابد و عرضه آن به دليل قرار گرفتن ايران در كمربند خشك و نيمه خشك جهان محدود است. به همين دليل اين ماده حياتي در ايران يكي از مهمترين اركان توسعه است كه توسعه ساير بخش‌ها در گرو بهره‌برداري پايدار از آن است. هدف از اين پژوهش، تخصيص بهينه منابع آب با استفاده از رهيافت برنامه‌ريزي فازي و تبيين محور برنامه‏ريزي در خصوص متغير تصميم منابع آب و زمين در شهرستان صومعه سرا واقع در استان گيلان مي‌باشد. براي اين منظور با هدف حداكثر كردن بازده برنامه‌اي و با توجه به محدوديت‌هاي سيستمي و آرماني در سناريوهاي مختلف و مقادير مختلف λ ، نتايج نشان داد كه در تخصيص بهينه زمين، سطح زير كشت باقلا مازندراني و لوبيا نسبت به وضعيت موجود بايستي افزايش و برنج كاهش يابد ولي در تخصيص بهينه منابع آب، دو محصول برنج و باقلا در تمامي الگوهاي برآوردي، بيشترين تخصيص را نشان دادند. در قياس اين دو الگو، پيشنهاد مي‌شود به منظور استفاده بهينه از عوامل توليد و بيشينه نمودن درآمد كشاورزان و با توجه به اينكه آب بيشتر عامل محدود كننده توليد محصولات كشاورزي نسبت به زمين است، عامل آب محور برنامه‏ريزي قرار گيرد.