بررسي عدم قطعيت مدلهاي ستون تجربي انتقال آلاينده

شناسايي پيچيدگي در مدل‌هاي جايگزين ستون تجربي انتقال آلاينده منجر به انتخاب مدل بهينه و بهترين برآورد از پارامتر مي‌گردد و از عدم قطعيت ناشي از پيچيدگي و نتايج غير صحيح جلوگيري مي‌نمايد. در اين مطالعه جهت بررسي عدم قطعيت ناشي از پيچيدگي در مدل‌هاي ستون تجربي چهار مدل مفهومي مختلف با درجه هاي پيچيدگي متفاوت شامل: مدل‌هاي تعادلي كانوكشنديسپرژن، CDE1 (ساده‌ترين مدل با يك پارامتر) و CDE2 ، مدل‌هاي غير تعادلي متحرك غير متحرك، MIM1 و MIM2(پيچيده‌ترين مدل با چهار پارامتر)، با دو وضعيت سرعت جريان بالا q36.7 و سرعت جريان پايين q2.71 از منابع استفاده گرديده است. آناليز مدل‌هاي جايگزين ستون تجربي از طريق چهار روش: 1 امتيازدهي به مدل ها بر اساس RMSE . 2 ارزيابي احتمال مدل‌هاي جايگزين از طريق روش معيارهاي انتخاب مدل( AIC، AICC، BIC و KIC) 3 ارزيابي احتمالات مدل از طريق ميانگين حسابي يا AME با روش مونت كارلو و 4 روش برآورد احتمالات مدل از طريق ميانگين هارمونيك يا HME از طريق زنجيره ماركوف مونت كارلو ( MCMC) داراي يك توسعه تدريجي از ديدگاه محلي به سمت ديدگاه منطقه‌اي مي‌باشد. نتايج نهايي در ارزيابي مدل‌ها نشان مي‌دهد كه امتياز بندي مدل‌ها در روش‌هاي محلي با روش‌هاي منطقه‌اي متفاوت هستند. در يك نتيجه گيري كلي پيچيدگي در وضعيت سرعت جريان بالا تا حد مدل MIM1 و در وضعيت سرعت جريان پايين تا حد مدل CDE2 كافي مي‌باشد و پيچيده كردن مدل‌هاي انتقال بيشتر از اين حد منجر به افزايش عدم قطعيت مدل مي‌گردد.