بررسي كارآئي روش هاي تجربي برآورد تبخير-تعرق مرجع (بر پايه تشتك تبخير) در اقليم هاي مختلف (مطالعه موردي ايران)

در اين تحقيق جهت تعيين بهترين روش برآورد تبخير تعرق گياه مرجع در بين روش‌هاي بر پايه تشت تبخير براي اقليم‌هاي مختلف از آمار واطلاعات هواشناسي روزانه طي 15 سال (2013-1999) در153 ايستگاه سينوپتيك سراسركشور استفاده شد. تبخير تعرق مرجع براي كل ايستگاه‌هاي سينوپتيك كشور، از 12 روش بر پايه تشتك تبخير محاسبه شد، همچنين ازروش فائو پنمن مانتيث ‌به عنوان روش استاندارد براي ارزيابي ديگر روش‌ها استفاده گرديد. براي ارزيابي دقت مدل‌ها از آزمون‌هاي آماري RMSE،MBE ، R2 و t استفاده بعمل آمد. نتايج نهايي نشان داد كه در دو اقليم خشك و نيمه‌خشك كشور روش‌هاي محمد و همكاران، فائو 24 در شرايط خشك و كريستيانسن مناسب‌ترين و روش‌هاي اشنايدر ،آلن و پروت، راگووانشي و والندر، نامناسب‌ترين روش‌هاي برآورد تبخير تعرق بودند. براي اقليم مديترانه‌اي روش‌هاي محمد و همكاران، كونيكا و اشنايدر، مناسب ترين و روش‌هاي پرييرا، فائو 24 در شرايط خشك و راگووانشي و والندر به عنوان نامناسب‌ترين روش‌ها شناخته شدند. در اقليم نيمه مرطوب روش‌هاي اشنايدر اصلاح شده، آلن و پروت و پرييرا مناسب‌ترين و روش‌هاي محمد و همكاران، فائو24 در شراط خشك و راگووانشي و والندر نامناسب‌ترين روش‌ها بودند. در اقليم‌هاي مرطوب و بسيار مرطوب به ترتيب روش‌هاي اشنايدر اصلاح شده و فائو56 (آلن ، 1998) بهترين و روشهاي پرييرا، فائو24 در شرايط بدون پوشش محمد و همكاران و فائو24 در شرايط خشك و روش‌هاي راگووانشي و والندر بدترين روش‌ها بودند. در نهايت مقايسه نتايج حاصل از مطالعات ليسيمتري در اقليم نيمه خشك صحت روش‌هاي انتخابي را تاييد نمود.