طراحي و توسعه آنتولوژي تجربيات مكاني در مسيريابي شهري

تجربه مكاني، توانايي افراد براي درك روابط بين اشياي دنياي واقعي، فضاها و مناطق است كه پس از سال ها يادگيري و تجربه توسط افراد خبره بدست مي‌آيد. اين تجربه كه منجر به توليد دانش مكاني مي‌شود در اخذ تصميمات سازماني با دقت بالا، واقع‌بينانه و هماهنگ با واقعيت كمك مي‌كند. از اين‌رو، استفاده از روش‌هايي براي ذخيره‌سازي و استفاده مجدد از اين تجربه و جلوگيري از خارج شدن آن از سازمانها، امروزه به امري مهم و ضروري تبديل شده است. در اين پژوهش روش‌هاي مختلف مدل سازي تجربيات از جمله استفاده از شبكه‌هاي معنايي، قانون، منطق و آنتولوژي بررسي مي‌شوند و به دليل برتري روش آنتولوژي نسبت به روش‌هاي ديگر، اين روش به عنوان روش مدلسازي انتخاب و الگوريتمي مبتني بر آنتولوژي براي ذخيره‌سازي تجربيات مكاني ارائه و در مسيريابي شهري استفاده مي‌گردد. بدين منظور، ابتدا يك مدل آنتولوژي با استفاده از داده‌هاي مربوط به مسيرهاي تاكسي شهر تهران ايجاد گرديد. سپس اين مدل آنتولوژي براي مسيريابي استفاده شد و نتايج آن با الگوريتم كوتاه‌ترين مسير دايجسترا از نظر طول مسير و زمان سفر براي زمان اوج ترافيك، مقايسه گرديد. نتايج حاصل نشان داد با اين‌كه طول سفر روش مسيريابي مبتني بر آنتولوژي تجربيات رانندگان، نسبت به الگوريتم كوتاه‌ترين مسير دايجسترا، بيشتر است، اما زمان سفر آن كمتر است و در برخي مسيرها اختلاف زمان سفر آن با الگوريتم كوتاه‌ترين مسير دايجسترا، به 10 دقيقه نيز مي‌رسد.