مروري بر كاربردهاي نانومواد پليمري در حفاظت آثار تاريخي

آثار تاريخي با توجه به قدمت آن‌ها در معرض انواع تخريب‌ها قرار دارند. از جمله اين تخريب‌ها مي‌توان به تخريب توسط انسان‌ها (وانداليسم) تا تخريب آثار يا مرمت‌هاي انجام شده روي آن‌ها به‌وسيله عوامل محيطي مانند رطوبت و نور اشاره كرد. نانو‌فناوري روش‌ها و راه‌هاي ابداعي جديدي را براي حفظ آثار تاريخي فراهم كرده است. يكي از اين روش‌ها شامل تهيه نانومواد با ابعاد ريزتر، كارآمدتر و پوشش‌دهي آن‌ها با فرايندهاي مختلف از جمله سل ‌ـ‌ ژل است. در اين مقاله، انواع پوشش‌هاي پليمري متداول در حفاظت آثار تاريخي ارائه شده است. در اين باره، ابتدا به انواع ارزيابي‌هايي پرداخته شده كه بايد براي اقدام‌هاي حفاظتي انجام شوند. سپس، به نقش مهم ارگانوسيليكون‌ها در تهيه نانوذرات سيليكا و اثر آن‌ها بر خواص پوشش اشاره شده است. دسته مهم ديگر از پليمرهايي كه در تهيه پوشش‌هاي پليمري محافظ آثار تاريخي كاربرد دارند، پليمرهاي آكريلي هستند. با توجه به اهميت روزافزون و جديد هيبريدهاي آليمعدني در تهيه پوشش‌هاي نانوكامپوزيتي اين دسته به‌طور مجزا بررسي شده است. اين تركيبات روي زمينه‌هاي مختلف پوشش داده مي‌شوند تا خواص متنوعي مانند آب‌گريزي و نوشتارناپذيري را در پوشش‌ها ايجاد كنند. در اين مقاله، افزون بر كاربرد نانومواد در تهيه پوشش‌هاي متداول پليمري براي كاربرد در حوزه حفاظت و مرمت، به ساير كاربردهاي نانوفناوري در تهيه نانومواد براي استحكام‌بخشي نقاشي ديواري، پاك‌سازي پليمرهاي فرسوده از روي آثار تاريخي و استحكام‌بخشي آثار سلولوزي در برابر قارچ نيز اشاره شده است.