چكيده فارسي :
ديدگاه اسلام درباره صلح مسلمانان با ديگران حتي كافران در آيه 61 سوره انفال؛ معروف به آيه صلح، نمود يافته است. مفسران فريقين در تبيين آيه شريفه و بيان مراد الهي اختلاف نظر دارند كه حاصل سخن ايشان در دو ديدگاه در مقاله إرائه شده است. برخي معتقدند اين آيه مختص اوائل هجرت پيامبر اكرم(ص) بوده است. در آن دوران به دليل قدرت اندك مسلمانان، دستور الهي به صلح و إغماض از عملكرد دشمنان تعلق گرفته و بعد از قدرتمندي مسلمانان اين آيه نسخ شده است. در مقابل بعضي ديگر از مفسران به دليل تفاوت در نوع مخاطب آيات و محدود و موقت بودن آيه شريفه، حكم آيه را جاري دانسته و اعتقاد به نسخ در اين آيه را منتفي مي دانند. نظر نگارندگان در اين مقاله كه با روش تحليلي توصيفي و با رويكرد داوري تنظيم شده بر آن است كه هر چند آيه شريفه نسخ نشده اما كفار معاند مشمول حكم آيه نبوده و صلح با غيركفار نيز مشروط به مصلحت مسلمانان است.
چكيده لاتين :
Islam's view of Muslims` peace with others, even infidels, is expressed in the verse 61 of Surat Anfal, known as the verse of peace. Fariqain's commentators disagree on the interpretation of the verse and what meant by it; what said by the commentators has been given as two views in the paper. Some believe that this verse was specific to the early years of the Prophet's migration. At that time, due to the low power of the Muslims, the Divine command was given to peace, not to vengeance, on the actions of the enemies, and, therefore, when Muslims attained power, it was abrogated. On the other hand, some commentators know the verse as being current and valid forever because of the differences in the type of verse audience and its limited and temporary nature. The authors of this article, who have used a descriptive-analytic approach to arbitration, have argued that although the noble verse was not abrogated, antagonistic infidels were not subject to the verdict and the non-infidel peace would be subject to Muslim expediency.
