نقش تغييرات حس عمقي، وستيبولار و بينايي در كنترل پاسچر ورزشكاران با و بدون سندروم استرس داخلي تيبيا

The effect of proprioceptive, vestibular and visual changes on posture control among the athletes with and without medial tibial stress syndrome

سابقه و هدف كنترل مطلوب پاسچر نياز به دريافت پيام هاي حسي پيكري مناسب از محيط داشته و ايجاد اختلال در هريك از سيستم هاي حسي سبب اختلال در ارسال به موقع و مناسب پيام شده و متعاقب آن اختلال و بي ثباتي در كنترل وضعيت بدني مي گردد. بنابراين، تحقيق حاضر به بررسي نقش تغييرات حسي در كنترل پاسچر دختران فعال با و بدون سندروم استرس داخلي تيبيا مي پردازد. مواد و روش ها مطالعه حاضر از نوع مورد-شاهدي بوده و نمونه ها به طور هدف مند و در دسترس بر اساس روش محاسبه تعداد نمونه، به تعداد 60 نفر انتخاب شدند. جامعه آماري شامل دختران ورزشكار با سابقه ورزش منظم بوده و نمونه ها 30 نفر ورزشكار داراي سندروم استرس داخلي تيبيا و 30 نفر ورزشكار سالم بودند. كنترل پاسچر در 6 وضعيت حسي مختلف با آزمون ايستادن تك پا در هر دو گروه انجام شد. نتايج مقايسه نتايج بين دو گروه ورزشكاران با و بدون سندروم استرس داخلي تيبيا تفاوت معني داري در كنترل پاسچر 5 وضعيت حسي مختلف (چشمان باز و هايپراكستنشن سر، سطح سخت با چشم هاي بسته، چشمان بسته به همراه هايپراكستنشن سر، چشمان باز و هايپر اكستنشن سر و سطح نرم با چشمان بسته) را نشان داد (0/001=P). نتيجه گيري به نظر مي رسد كنترل پاسچر ورزشكاران داراي سندروم استرس داخلي تيبيا در صورت عملكرد مطلوب هم زمان سه سيستم حسي با افراد سالم مشابه بوده و درصورت حذف هريك از آنها كنترل پاسچر اين افراد دچار اختلال خواهد شد.

Background: Somatosensory afferent signals from from the environment are required for the posture control. The disorder of somatosensory systems results in impairment in on-time and efficient signaling and its upcoming postural instability. The present study aimed at investigating the effect of proprioceptive, vestibular and visual changes on posture control among the active girls with and without medial tibial stress syndrome. Materials and Methods: In this case-control study, 60 girl athletes were purposefully selected with a history of regular physical activity, among them 30 girls had medial tibial stress syndrome and others were healthy athletes. The assessment of posture during the single-leg stance test was carried out on both groups (with and without medial tibial stress syndrome) in six different sensory positions. Results: The results showed a significant difference in posture control in five different positions (opened-eye, head hyperextension, closed eyes on hard surface, closed eyes followed by head hyperextension, opened-eye and head hyperextension and closed eyes on soft surface) between athletes with medial tibial stress syndrome and healthy athletes (P=0.001). Conclusion: It seems that in the presence of the coordinated function of three senses, the posture control of the girls with a medial tibial stress syndrome is similar to healthy girls and in the absence of each of the three senses, the posture control would impair.