رابطه‌ي توسل به دعا و ميزان افسردگي در بيماران مسلمان تحت درمان با همودياليز

Relationship between resorting to pray and depression in Muslim hemodialysis patients

مقدمه: بيماران همودياليزي غالباً نگران آينده‌ي غير قابل پيش‌بيني بيماري خود بوده و اغلب دچار مشكلات روحي ازجمله افسردگي مي‌شوند. مطالعات جديد نشان مي‌دهند كه عقايد مذهبي قوي، منتج به اثرات رواني مطلوبي مي‌شوند. پژوهش حاضر به‌منظور بررسي رابطه‌ي توسل به دعا و ميزان افسردگي در بيماران همودياليزي مراجعه­ كننده به بخش دياليز بيمارستان كامكار- عرب نيا، وابسته به دانشگاه علوم پزشكي قم، انجام گرفت. مواد و روش‌ها: در اين پژوهش مقطعي- تحليلي تك­ گروهي و تك‌مرحله‌اي، 200 نفر از بيماران تحت درمان با همودياليز به روش نمونه‌گيري مبتني بر هدف از بخش دياليز بيمارستان كامكار- عرب نيا، وابسته به دانشگاه علوم پزشكي قم، انتخاب شدند. پس از اخذ رضايت‌نامه‌ي كتبي از نمونه‌ها، اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامه‌ي توسل به دعاي «مراويگليا» شامل چهار قسمت مشخصات دموگرافيك، تناوب دعا كردن، تجارب قبلي دعا و نگرش نسبت به دعا و همچنين پرسش‌نامه‌ي افسردگي «بك» جمع‌آوري شدند و با آزمون پيرسون مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته­ ها: ميزان افسردگي بيماران با ميانگين 9/64 ± 22/27 (دامنه‌ي تغييرات از 0 تا 63 ) در حد متوسط و ميزان توسل به دعا با ميانگين 21/67 ± 174/81 (دامنه‌ي تغييرات از32 تا 224) بود. رابطه‌ي معني‌دار معكوسي بين بعد تناوب دعا كردن (0/30- =r و 0001/0=p) و توسل به دعا (0/15- =r و 0/02=p) با ميزان افسردگي بيماران ديده شد. نتيجه‌گيري: با افزايش ميزان توسل به دعا در بيماران همودياليزي، ميزان افسردگي در آن­ها كاهش يافت؛ بنابراين مي‌توان از اعتقادات مذهبي جهت ارتقاي سلامت بيماران تحت درمان با همودياليز استفاده نمود