مفهوم متافيزيكي فرارويدادگي و زندگي پس از مرگ (در تأثير فرارويدادگي حالات ذهني بر حالات مغزي ـ عصب‌شناختي بر مسئلۀ امكان زندگي پس از مرگ)

Supervenience and afterlife

اين مقاله تلاشي است در جهت تحليل مفهوم فرا رويدادگيِ نفس بر بدن (يا حالات مغزي ـ عصب‌شناختي) و بررسي تأثير اذعان به چنين رابطه‌اي ميان نفس و بدن بر مسئلۀ زندگي پس از مرگ. مدعاي اين مقاله اين است كه مفهوم فرا رويدادگي (كه اجمالاً به معناي تأكيد بر هم‌تغييري، وابستگي هستي‌شناختي و بي‌طرفي نسبت به تحويل‌پذيري است)، فاقد توان تبييني كافي براي صورتبندي فيزيكاليستي مسئله رابطۀ نفس و بدن است. از اين روي، حداكثر مي‌تواند شاخصه‌هايي را در توصيف رابطۀ آنها در اختيار نهد. شاخصه‌هايي كه از يك سو با نسخه‌هايي از زندگي پس از مرگ كه مبتني بر دوگانه‌انگاري افلاطوني ـ دكارتي باشند، ناسازگاري دارد و از سوي ديگر، صرفاً دلالت فيزيكاليستي نداشته و افزون بر نسخه‌هايي از زندگي پس از مرگ كه با فيزيكاليسم سازگارند، با نسخه‌هاي يگانه‌باورانه و البته غير فيزيكاليستي و غيرتحويلي نيز سازگارند.

In this paper, an explication of the term "supervenience" is presented. Then, this explication is used to clarify the meaning of the supervenience of the soul (mind) on the body (brain) and its effect on the philosophical problem of the afterlife. It has shown that physicalism about soul cannot be formulated upon supervenience per se, since reductivity is an essential aspect of physicalism. So, the main thesis of this paper is that supervenience of the soul on body is consistent with non-physicalistic/non-reductive versions of an afterlife as well as the physicalistic ones.