كليدواژه :
آپولوني , شعر غنايي , ديونوسوسي , برونگرا , درونگرا
چكيده فارسي :
يونانيان باستان و نيز انديشمندان مدرن، آن‌گونه كه نيچه در نخستين اثر منتشرشده‌اش، زايش تراژدي از درون روح موسيقي (1872)، متذكر مي‌شود، براي هنر حماسه برون‌گراي هومري و شعر غنايي درون‌گراي آرخيلوخوس شأن و جايگاهي به‌يكسان ارزشمند و والا قائل بودند. اما، اگر بر وفق نظر فيلسوفان زيبايي‌شناسي مدرن همچون كانت، شلينگ، هگل و شوپنهاور، تنها هنر واقعي، يا دست‌كم هنري كه از ارزش بيشتري برخوردار است، هنر برون‌گراست، در اين‌صورت چگونه مي‌توان شعر غنايي شاعري چون آرخيلوخوس را كه يكسره بر تجربه‌هاي شخصي وي استوار است در كنار شعر حماسي قرار داد؟ نيچه به ياري نكته‌اي كه شيلر در يكي از نامه‌هاي 1796 خود به گوته بيان داشته مي‌كوشد تا با استفاده از نظريه موسيقي شوپنهاور و جرح و تعديل آن بر حسب زيبايي‌شناسي خودش در زايش تراژدي راه‌حلي براي برون رفتن از اين مشكل بيابد. در اين مقاله، و پس از توضيح دقيق و مفصل مسأله و معرفي شعر و شاعري آرخيلوخوس، مي‌كوشم تا پاسخ نيچه را تبيين و از برخي ابهامات موضع وي در زايش تراژدي، به‌ويژه به ياري برخي يادداشت‌هاي چاپ‌نشده وي در همان‌زمان، گره‌گشايي كنم، به‌گونه‌اي كه راه را براي توصيف نيچه متأخر از الهام باز مي‌كند.
چكيده لاتين :
Both the ancient Greeks and the moderns, Friedrich Nietzsche notes in his first published work The Birth of Tragedy out of the Spirit of Music (1872), held Homer’s objective art of epics and Archilochus’s subjective art of lyric poetry in equally high esteem. However, if a work of art, according to the modern aesthetics of such figures as Kant, Schelling, Hegel and Schopenhauer, must be “objective,” how should the subjective artist, who, like Archilochus, creates his art form his own subjective experience, be understood? Guided by a clue from one of Schiller’s letters to Goethe in 1796, Nietzsche utilizes Schopenhauer’s theory of music in his consideration of the subjective artist, modifying it to meet the requirements of a modern aesthetics for the lyric poetry. In this article, after explicating the nature of the problem in details and introducing the poet Archilochus, I will attempt to clarify Nietzsche’s take on the matter, and, using some early unpublished notes, to explain some of the ambiguities of his position in The Birth of Tragedy, so that his late description of inspiration makes sense in this regard.
