بررسي و تبيين رابطه بين انتشار دي اكسيد كربن و مصرف انرژي و تخريب محيط زيست در ايران

در دهه‌هاي اخير، همگام با افزايش اهميت مسائل ‌محيط زيستي، تمامي كشورها تلاش مي‌كنند با برنامه‌ريزي صحيح و به‌كارگيري روش‌هاي مناسب، نه تنها به اهداف اقتصادي خود دست يابند، بلكه آسيب‌هاي ‌محيط زيستي ناشي از رشد اقتصادي را نيز به حداقل برسانند. تحقق اين امر بدون اطلاع از چگونگي رابطه‌ي بين فعاليت‌هاي اقتصادي با آلودگي محيط زيست و تأثيرات متقابل بين آن‌ها ميسر نمي‌باشد. در اين مطالعه، روابط كوتاه‌مدت و بلندمدت بين مصرف انرژي، انتشار دي اكسيد كربن (به عنوان شاخص آلودگي محيط زيستي) با استفاده از داده‌هاي سال‌هاي 1390-1353 در ايران با استفاده از روش اقتصادسنجي خودرگرسيوني با وقفه‌هاي توزيعي (ARDL) مورد بررسي قرار گرفت. بر اساس نتايج اين مطالعه وجود رابطه بلندمدت بين متغيرهاي تخريب محيط زيست و مصرف انرژي و انتشار دي اكسيد كربن تأييد شد. همچنين رابطه مثبت و معني‌داري در بلندمدت بين متغيرهاي انتشار دي اكسيد كربن و مصرف انرژي با تخريب محيط زيست بدست آمده است. انتشار دي اكسيد كربن تأثيرگذارترين متغير بر تخريب محيط زيست تشخيص داده شد به طوري كه با افزايش يك درصدي در انتشار دي اكسيد كربن، تخريب محيط زيست حدود 27/2 درصد افزايش مي‌يابد. همچنين ضريب تصحيح خطا نشان داد كه 52/0 از شوك‌ وارد شده در كوتاه‌مدت به سمت رابطه بلندمدت اصلاح مي‌گردد. لذا، حدود 2 سال طول مي‌كشد تا يك عدم تعادل در كوتاهمدت به سمت بلندمدت تعديل يابد.