اثرات سياست سهميه‌بندي آب بر مصرف آب‌هاي زيرزميني در دشت قروهدهگلان

بروز مشكلات كم‌آبي در دهه‌هاي اخير بيشتر كشورها را به اتخاذ سياست‌هاي نو در ارتباط با مديريت تقاضاي آب به جاي مديريت عرضه آب سوق داده است. مطالعه‌ي حاضر تلاش مي‌كند به تحليل اثرات سهميه‌بندي آب آبياري بر روي الگوي كشت و سود ناخالص در دشت قروه–دهگلان بپردازد. مدل برنامه‌ريزي رياضي مثبت (PMP) و رهيافت تابع توليد با كشش جانشيني ثابت (CES) به منظور تحليل داده‌ها استفاده شد. داده‌هاي مورد نياز اين پژوهش مربوط به سال زراعي 13951394، كه از طريق مصاحبه و تكميل پرسشنامه به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌بندي شده جمع‌آوري شد. سناريوهاي كاهش 10 تا 40 درصدي آب در دسترس تعريف گرديد. نتايج نشان داد، كاهش آب در دسترس (تحت سناريوهاي 10 تا 40 درصد نسبت به سال پايه) منجر به كاهش سطح زيركشت محصولات با نياز آبي بالا مانند يونجه، و سيب‌زميني و افزايش سطح زيركشت محصولات با نياز آبي پايين همانند گندم و جو و در نتيجه كاهش سطح زيركشت كل مي‌شود. هم‌چنين، نتايج حكايت از اين دارد، اعمال سياست، كاهش آب در دسترس، موجب افزايش بهره‌وري آب ولي در عين حال كاهش سود ناخالص مي‌شود.