تبيين سياست خارجي ايران در قبال كشورهاي آمريكاي لاتين با تأكيد بر دورۀ رياست جمهوري روحاني

با روي‌كارآمدن محمود احمدي‌نژاد در خردادماه سال 1384 و حاكم‌شدن رويكردهاي «تجديدنظرطلبي» و «عدالت‌خواهي» در عرصۀ سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران، برقراري رابطه و گرايش به سمت كشورهاي آمريكاي لاتين و رهبران چپ‌گراي اين كشورها كه هم‌صدا با وي خواهان پياده و اجرايي‌شدن اين اصول و انگاره‌ها در محيط بين‌المللي بودند، بيش از پيش تقويت شد. سياست اتحاد و ائتلاف پي‌گرفته شده توسط محمود احمدي‌نژاد در طول هشت سال رياست جمهوري، اما ديري نپاييد كه با به‌قدرت‌رسيدن حسن روحاني در مرداد ماه سال 1392، به عدم برقراري رابطه و واگرايي هرچه بيشتر با كشورهاي منطقۀ آمريكاي لاتين تغيير وضعيت داد. اينكه چرا سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در دورۀ رياست جمهوري حسن روحاني در رابطه با كشورهاي منطقۀ آمريكاي لاتين از جهت‌گيري اتحاد و ائتلاف به سمت واگرايي و عدم برقراري رابطه تغيير وضعيت داده، سؤالي است كه نويسندگان مقالۀ حاضر با روشي تبييني به دنبال پاسخ‌گويي بدان خواهند بود. فرضيۀ مقاله مدعاي آن است كه تغيير در سطح كارگزاري كه به تبع آن خرده‌گفتمان‌هاي موجود نيز با تغييرات و دگرگوني‌هاي اساسي مواجه شدند، باعث كاهش روابط جمهوري اسلامي ايران با كشورهاي موجود در اين منطقه و در نتيجه به واگرايي هرچه بيشتر با آنها انجاميده است.