بررسي عوامل مؤثر بر همگرايي قوميت ها با تأكيد بر ساختار امنيت كشور ايران

از مهم ترين مسائل اجتماعي در امنيت جمهوري اسلامي ايران تنوع قومي است. به نظر مي رسد كه اين تنوع قومي مي تواند هم منبع چالش باشد و هم فرصتهايي را براي رشد و توسعه كشور فراهم ساخته و منبع قدرت محسوب شود. سكونت قوميت هاي ايراني عمدتاً در مناطق مرزي و هم جوار با كشور هم زبان خود، زمينه مناسبي را براي وقوع بحرانهاي قومي و متأثر ساختن امنيت ملي كشور فراهم مي آورد. وجود مسئله قوميت و به تبع آن فرضيه تضعيف امنيت ملي، به ويژه در كشورهاي جهان سوم، به فرضيه اي تعميم پذير در تحليل مناسبات قوميت تبديل شده است اما نمي توان اين فرضيه را به تمامي كشورها كه داراي اقوام متعدد هستند تعميم داد. هدف اين پژوهش شناسايي عوامل مؤثر بر همگرايي قوميتها براي ايجاد همبستگي و وفاق اجتماعي به منظور دستيابي به امنيت ملي مي باشد. اين مقاله با رويكرد توصيفي- تحليلي به شيوه مطالعه كتابخانه اي سعي در بررسي عوامل مؤثر بر همگرايي قومي داشته و بر اين فرض مبتني است كه برخورد سخت افزارانه، امنيتي و سياسي با گروههاي قومي سبب افزايش احساس محروميت سياسي و اقتصادي در آنها مي شود. همچنين تعدد قومي در ايران، نه تنها تضعيف كننده امنيت ملي نبوده، بلكه قوام بخش و تداوم دهنده هويت و شاكله ايران به شمار مي آيند. بنابراين تهديدات مطرح شده در خصوص گروه هاي قومي، ريشه اي و اصولي نبوده اند و بيشتر از تحولات و چالشهاي جديد به شمار مي آيند كه دولت مركزي بايد با اتخاذ سياستهاي خاص، قوميتها را به سوي مشاركت ملي سوق دهد و با مديريت مناسب و صحيح اين تهديدات را برطرف سازد.