ارزيابي تاثير كيفيت دسترسي محلات مسكوني بر روابط اجتماعي و سلامت ساكنين (مورد مطالعه: پنانگ مالزي)

فرآيند ارتقاي روابط اجتماعي در محلات مسكوني به ‌عنوان بخشي از مكانيسم بهبود سلامت و تندرستي ساكنان، زمينهاي ارزشمند براي طراحان و برنامه‌ريزان فراهم مي‌آورد تا با مهياسازي مولفه‌هاي كالبدي محلات مسكوني در تحقق اين هدف نقش‌آفرين باشند. پژوهش حاضر تلاش مي‌نمايد تاثيرات چگونگي دسترسي ساكنان را در قالب نفوذپذيري خيابان‌ها بر سطح همبستگي اجتماعي و سلامت رواني آنها در پنانگ‌مالزي بصورت تجربي بيازمايد. تحقيق حاضر از نوع كاربردي و روش انجام آن توصيفيتحليلي مي‌باشد و داده‌هاي مورد نياز با استفاده از روش پيمايشي و ابزار پرسشنامه از ميان نمونه آماري 271 نفر جمع‌آوري شده‌اند. تجزيه و تحليل داده‌ها با بهره‌گيري از نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS در قالب آمار توصيفي و استنباطي انجام شده ‌است. يافته‌هاي تحقيق نشان‌مي‌دهد نفوذپذيري بر ميزان همبستگي اجتماعي و سلامت ساكنان تاثيرگذار مي‌باشد. نقش ميانجي‌گرايانه همبستگي‌اجتماعي در رابطه بين نفوذپذيري و سلامت ساكنين نيز توسط نتايج تحقيق تائيد شد. براين اساس، در بخشهايي از محله مسكوني كه نفوذپذيري كمتري وجود داشت، ساكنان همبستگي‌اجتماعي بيشتري را تجربه كرده‌اند و سلامت‌ عمومي بالاتري را گزارش داده‌اند. علاوه براين، نتايج اين تحقيق مويد اين نكته خواهد ‌بود كه ورود افراد غريبه به قلمرو نيمه‌عمومي محله، انگيره ساكنين را جهت ارتباطات با يكديگر كاهش مي‌دهد. همسويي يافته‌هاي اين تحقيق با نتايج پژوهش‌هايي كه به دنبال گسترش خيابان‌هاي بن‌بست و گذرهاي كمتر نفوذپذير در جهت خلق فضاهاي قابل ‌دفاع در محلات مسكوني هستند، مي تواند اين ايده را شكل دهد كه تقويت نظام سلسله مراتبي فضا و كنترل دسترسي‌ها در محلات مسكوني مي‌توانند علاوه بر ارتقاي همبستگي در جهت سلامت ساكنين نقش‌آفريني نمايد.