ارزيابي ظرفيت تاب‌آوري شهري در برابر خطر زمين لرزه با تأكيد بر ابعاد اقتصادي و كالبدي زيرساختي(مطالعه موردي: منطقه 12 تهران)

هدف از پژوهش حاضر ارزيابي مقادير شاخص‌هاي ابعاد اقتصادي و زيرساختي تاب‌آوري منطقه 12 تهران در برابر زمين‌لزره مي‌باشد كه بر اساس حد بهينه در سطح جهاني ارزيابي شده است. به منظور تعريف حد بهينه در پژوهش مقدار عددي هر شاخص در مناطقي در سطح جهان كه تاكنون در آنها بحران‌هاي متعدد اتفاق افتاده كه در برابر آن تاب‌آور بوده‌اند (مثل ژاپن و كاليفرنيا) به عنوان حد بهينه تاب‌آور بودن هر شاخص در نظر گرفته شده است. روش تحقيق در اين پژوهش از نوع توصيفي تحليلي است. در اين راستا، پس از مروري بر متون نظري و تجربي حاكم بر تاب‌آوري، به ارائه مدلي مفهومي براي ارزيابي ميزان تاب‌آوري در سطح منطقه پرداخته شد. سپس با تعريف معيارها و شاخص‌ها در ابعاد اقتصادي، كالبديزيرساختي، ميزان تاب‌آوري در منطقه 12 تهران در برابر زمين‌لرزه با حد بهينه آنها مقايسه شد كه نتايج يافته‌ها حاكي از اين است كه در بين شاخص‌هاي اقتصادي، سه معيار نوع كسب و كار، مقياس كسب و كار و سطح اشتغال مورد ارزيابي قرار گرفت كه هر سه شاخص پايين‌تر از حد بهينه قرار دارند. در بين شاخص‌هاي كالبدي– زيرساختي همه شاخص‌ها پايين‌تر از حد بهينه قرار دارند و در بين آن‌ها شاخص تراكم ساخته شده با فاصله 94 درصدي از حد بهينه (1) بيشترين اختلاف را با حد بهينه دارد.