كاربرد تاريخ شفاهي در انعكاس تُروماي جمعي: بررسي روش‌شناختي آثار سوتلانا آلكساندرونا آلكسيويچ

تاريخ شفاهي، يكي از دموكرات‌ترين روش‌هاي تحقيق كيفي در بسياري از رشته‌هاي علوم انساني و علوم اجتماعي است كه توسط آن واقعيت‌ها به زبان خودِ روايان بازگو مي‌شوند؛ تاريخ شفاهي، گفت‌وگوي عميق ميان دو نفر است كه در آن خاطرات افراد در قالب روايت، ثبت و ضبط مي‌شود. خاطره و به‌يادآوري (چرايي و چگونگي‌) آن يكي از مهم‌ترين بخش‌هاي به فعليت درآمدن تاريخ شفاهي است. در اين مقاله، با بررسي روش تاريخ شفاهي، به‌دنبال ترسيم كاربرد تاريخ شفاهي در انعكاس انواع تروماي جمعي هستيم. تروماي جمعي، يك ضايعۀ رواني جمعي است كه بر حسب رخدادهاي طبيعي و غيرطبيعي همچون زلزله و جنگ بسياري از مردم را با خسران روبه‌رو مي‌كند و خاطرات دردناك و حزن‌آلودي را براي ايشان به همراه مي‌آورد كه سال‌ها و شايد دهه‌ها با آن زندگي مي‌كنند. ايشان يكي از مهم‌ترين سوژه‌هاي تاريخ شفاهي هستند. در اين ميان، با رجوع به سه اثر از آثار سوتلانا آلكساندرونا آلكسيويچ، برندۀ جايزۀ نوبل ادبيات در سال 2015، كه به زبان فارسي ترجمه و منتشر شده‌اند، چگونگي كاربرد انضمامي اين روش را در انعكاس انواع تروماي جمعي نشان خواهيم داد.