مقايسه اثربخشي زوج‌درماني مبتني بر عوامل مشترك با محتواي آموزه‌هاي اسلامي و بدون آن بر افزايش گفتگوي مؤثر زوجين

اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي دو روش زوج‌درماني مبتني بر عوامل مشترك با محتواي آموزه‌هاي اسلامي و بدون آن بر افزايش ميزان گفتگوي مؤثر زوجين انجام‌ شده است. روش تحقيق نيمه آزمايشي بود كه از طرح آزمايشي آميخته 3×3 استفاده‌ شده است. جامعه آماري شامل زوجهايي بود كه به دليل مشكلات ارتباطي به مركز روانشناسي و مشاوره آرامش اروميه در سال 1395 مراجعه كرده بودند. نمونه آماري شامل 24 زوج بود كه با روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب‌، و در دو گروه آزمايش و گروه كنترل جايگزين شدند. ابزار اندازه‌گيري پرسشنامه محقق ساخته «مقياس ارزيابي ميزان گفتگوي مؤثر زن و شوهر» بود. گروه‌هاي آزمايش در ده جلسه زوج‌درماني مبتني بر عوامل مشترك و زوج‌درماني مبتني بر عوامل مشترك با محتواي آموزه‌هاي اسلامي شركت كردند. به‌منظور بررسي سؤالهاي تحقيق از آزمون آماري تحليل واريانس با تكرار سنجش استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه بين گروه‌هاي آزمايش و گروه كنترل در ميزان گفتگوي مؤثر تفاوت معناداري وجود دارد (p 0.001) در جمعبندي يافته هاي پژوهش مي توان گفت كه مداخله ها و فنون رويكرد زوج درماني مبتني بر عوامل مشترك با محتواي آموزه هاي اسلامي در افزايش مولفه هاي بيان نيازها و همدلي گفتگوي موثر از رويكرد زوج درماني مبتني بر عوامل مشترك معنادارتر است.