بررسي مقايسه‌اي شاخص‌هاي كالبدي تاب‌آوري محلات بافت فرسوده در مقابل زلزله (نمونه موردي محلات بافت فرسوده شهر بوشهر)

بافت فرسوده و تاريخي شهر بوشهر به دليل جايگاه خود در مركزيت شهر، مهم‌ترين محدوده‌ شهر از نظر تمركز خدمات تجاري، اداري، سياسي و اقتصادي به شمار مي‌رود كه داراي مساحتي برابر با 492 هكتار است كه با خطر سوانح طبيعي از جمله زلزله تهديد مي شود. در اين ميان برنامه‌ريزان و مديران شهري به منزله مهم‌ترين نهادهاي درگير در طراحي كالبد شهرها در پي آن هستند كه در صورت وقوع اين بحران در مدت كوتاهي حيات شهري به وضعيت گذشته خود بازگردد، بنابراين افزايش تاب‌آوري اين بافت در برابر بلاياي طبيعي به ويژه زمين‌لرزه‌ها به ميزان زيادي در كاهش اين خسارات و همچنين زمان بهبودي جوامع موثر است. پژوهش حاضر از نوع كاربردي و با استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي، با هدف شناسايي شاخص‌ها و عوامل موثر بر تاب‌آوري كالبدي، به سنجش و مقايسه زيرمعيارهاي كالبدي تاب‌آوري در محله‌هاي فرسوده شهر بوشهر مي‌پردازد. جامعه آماري پژوهش را ساكنين محلات قديمي و فرسوده دهدشتي، كوتي‌، بهبهاني‌، شنبدي، عالي‌آباد، سنگي، بن‌مانع، مخ‌بلند، دواس، خواجه‌ها، جلالي، جبري، صلح‌آباد، جفره تشكيل مي‌دهدكه با استفاده از فرمول كوكران تعداد 381پرسش‌نامه به عنوان حجم نمونه انتخاب گرديد. به منظور ارزيابي اختلاف سطح تاب‌آوري محلات فرسوده شهر بوشهر از آزمون تحليل واريانس يك طرفه (ANOVA) استفاده گرديد و همچنين به منظور پي‌بردن به جزئيات اين آزمون و بررسي اختلاف بين محلات مختلف از آزمون تعقيبي شفه استفاده شد. نتايج بدست آمده از پژوهش نشانگر آن است كه درصد بالايي از بافت محلات فرسوده شهر بوشهر در برابر زلزله تاب‌آوري نامناسبي را دارا مي‌باشد و نكته حائز اهميت آن است كه كاربري هاي حساسي نظير مدارس و مراكز درماني نيز در برابر زلزله به شدت آسيب پذير هستند. آزمون فرضيه نشانگر آن است كه محلات مورد مطالعه از نظر شاخص‌هاي كالبدي باهم تفاوت معناداري دارند.