آيه «نفي سبيل» و استرداد مجرم مسلمان به كشور غيرمسلمان

با توجه به اينكه امروزه كشورها براي جلوگيري از فرار مجرمان از چنگال عدالت و قانون، قراردادهاي استرداد مجرمان را منعقد مي‌كنند و مجرمان را در هر كشوري كه باشند براي محاكمه و مجازات باز مي‌گردانند، ضرورت پرداختن به موضوع استرداد مجرمان، بديهي مي‌نمايد. مبتلي‌بودن جمهوري اسلامي‌ايران به مسئله استرداد مجرمان و وجود قانون استرداد مجرمان (مصوب قبل از انقلاب) و خلاف‌شرع اعلام‌شدن بيشتر لوايح استرداد مجرمان از سوي شوراي نگهبان، بر اين ضرورت مي‌افزايد. آنچه در اين نوشتار مي‌آيد، پاسخ به اين پرسش است كه آيا آيه شريفه «وَ لَنْ يجْعَلَ‌اللهُ لِلْكافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلاً» (نساء: 141) در مقابل انعقاد قرارداد استرداد مجرمان به كشورهاي غيراسلامي، ‌مانعي محسوب مي‌ شود؟ در اين نوشتار، بعد از مفهوم‌شناسي و تعيين محدوده بحث با روشي استنباطي و با استفاده از مطالب دلالي آيه مذكور، از حيث احكام اوليه، تطبيق آن را بر استرداد مجرمان با تأكيد بر بازگرداندن مسلمان به كشور غيراسلامي، ‌اثبات كرده و اشكالات تطبيق آيه نفي سبيل را نسبت به استرداد مجرم مسلمان، بررسي و نقد كرده ايم.