ساخت هاي دوگذراي فارسي در دستور نقش و ارجاع

هدف ما از پژوهش پيش‌رو آن است كه با روش توصيفي تحليلي ساخت‌هاي دوگذراي زبان فارسي را در دستور نقش و ارجاع بررسي كرده و ساختارهاي نحوي و معنايي آن را واكاوي نماييم. همچنين به بررسي اين ساخت‌ها در چهارچوب رويكرد رده‌شناختي هسپلمث (2015) خواهيم پرداخت. برپايۀ رويكرد ون‌ولين (2007)، يافته‌هاي پژوهش گوياي آنست كه بيشتر ساخت‌هاي دوگذراي زبان فارسي از سلسله‌مراتب جهاني اثرگذاراثرپذير پيروي مي‌كنند و از اين رو در اين ساخت‌ها پذيرنده كه آخرين موضوع در ساختار منطقي است، كلان‌نقش اثرپذير را دريافت مي‌كند و در نتيجه «ساخت مفعولي حرف‌اضافه‌اي» حاصل خواهد شد. اما اگر رويكرد هسپلمث (2015) را در پيش بگيريم آنگاه درمي‌يابيم كه زبان فارسي در زمرۀ زبان‌هايي است كه انطباق نامستقيم دارند، يعني مفعول ساخت‌هاي تك‌گذرا به شيوه‌اي يكسان با پذيرنده در ساخت‌هاي دوگذرا رمزگذاري مي‌شوند.