ساخت‌شدگي به مثابه‌ي رويكردي براي تحليل تغييرات زباني؛ شواهدي از ساخت‌هاي كنايي نشان‌دار در هورامي

ساخت­ شدگي رويكرد جديدي است كه مي­ كوشد تا با تكيه بر مفاهيم بنيادي دستورهاي ساخت­ بنياد به تبيين تغييرات زباني بپردازد و از اين رهگذر شيوه ­ي يك دستي براي برخورد با انواع تغييرات رخ­داده در زبان ­هاي مختلف بدست دهد. مقاله ­ي حاضر درصدد است تا با بكارگيري سازوكارهاي دخيل در فرايند ساخت­ شدگي، تحليل جديدي از شيوه­ هاي بيان الگوي انطباق كنايي در هورامي بدست دهد. بر مبناي تحليل ارائه شده ساخت نشان­دار بيان الگوي انطباق كنايي در هورامي كه از تكواژ حالت ­نماي غيرمفعولي بر روي سازه ­ي فاعل بهره مي­گيرد و براي اراده­ ي معاني نشان­دار به‌كار گرفته مي­ شود، در حقيقت ساخت متأخري است كه بر اثر اعمال فرايند ساخت ­شدگي بر طرحواره­ ي انتزاعي ويژه­ اي كه در اين مقاله طرحواره­ ي انتزاعي مفروض ناميده شده، پديد آمده است. در اين راستا چنين استدلال مي ­شود كه عامل اصلي شكل­ گيري ساخت نشان‌دار در هورامي، پيدايش شيوه ­ي جديدي براي كدگذاري مقولات نحوي در الگوي انطباق كنايي است كه مشخصاً از حضور الزامي واژه­ بست­ هاي هم­ مرجع با فاعل بهره مي ­گيرد و در مقاله ­ي حاضر ساخت كنايي بي­نشان­ ناميده مي­شود. گسترش روند استفاده از مكانسيم درج واژه­ بست ­هاي هم ­مرجع با فاعل به همراه ساير تحولات تاريخي نظير كم­رنگ شدن تقابل بين حالات فاعلي و غيرفاعلي زمينه­ ي لازم را براي  بروز تغييرات ساختي در صورت نحوي و معنايي خرده ­ساخت­ هاي مفروض فراهم مي­ سازد و در نهايت منجر به پيدايش ساخت­ هاي كنايي نشان­دار در هورامي مي ­شود.