نقش عمل در شريعت ايمان با تأكيد بر رساله‌هاي شباني پولس

The Role of Action in the Shari’a (Divine law) of Faith, with Emphasis on Paul's Pastoral Epistles

پولس كه بايد شاكلة مسيحيت كنوني را ساخته و پرداختة انديشه‌هاي او دانست، در راستاي رسالت شباني و تكليفي كه براي رساندن پيام انجيل بر خود واجب مي‌دانست، نامه‌هايي را با اين مضمون به افراد و گروه‌هاي مختلف نوشت كه نجات، نه از راه عمل به شريعت، بلكه فقط از راه ايمان به دست مي‌آيد. او نام گفتمان خود را «شريعت ايمان» نهاد و آن را شريعت حضرت عيسي عليه السلام معرفي كرد. اكنون با انكار شريعت و انحصار حصول نجات در ايمان، آيا فرقي ميان انجام عمل نيك يا بد وجود خواهد داشت يا خير؟! اين مقاله با هدف يافتن پاسخ اين پرسش، با روش توصيفي‌تحليلي به مطالعة دوبارة نامه‌هاي پولس پرداخته و به اين نتيجه رسيده است كه پولس درصدد است با گفتمان نه‌چندان منسجم خود، از راه اخلاق، مسيحيان را از ارتكاب عمل زشت بازدارد و به آنان بفهماند كه اگرچه عمل در نجات دخلي ندارد، اما يك مسيحي واقعي نبايد به خود اجازة گناه بدهد؛ چون براي امور فراتري آفريده شده است.

On his pastoral mission to promulgate the message of the Bible, Paul, who is known as the founder of the present Christianity, sent letters to different people and groups, noting that salvation is achieved not through the practice of the divine law, But only through faith. He called his discourse the (shari’a) divine law of faith and introduced it as the Shari’a of Jesus. By denying the divine law and arguing that salvation is possible only through faith, will there be any difference between doing good or evil? Using the descriptive-analytical method, this paper has sought to answer this question by reviewing Paul's epistles, and has concluded that Paul intends to prevent Christians from committing evil acts through his fairly incoherent discourse on morality, and make them understand that Although action has nothing to do with salvation, a true Christian should not allow himself/herself to commit sins, since he/she has been created for important duties.