تعيين ضريب راندمان آبشويي براي شوري‏ زدايي خاك‏هاي شور و سديمي منطقه ويس – استان خوزستان

رشد روزافزون جمعيت سبب بهره‏ برداري بي‏ رويه از منابع طبيعي و تخريب اراضي شده است. شور و سديمي شدن اراضي از اثرات اين تخريب به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك مي‏باشد. يكي از راه‏هاي بهسازي خاك‏هاي شور و سديمي، آبشويي نمك‏هاي محلول در نيمرخ خاك است. برآورد آب مورد نياز براي اصلاح اين خاك‏ها به منظور مديريت بهينه منابع آب و خاك ضروري است. به همبن منظور، در اين پژوهش سه روش آبشويي غرقاب دائم، غرقاب متناوب و پاششي بر روي خاك‏هاي شور و سديمي منطقه ويس در استان خوزستان مورد بررسي قرارگرفت. اين پژوهش به صورت آزمايشگاهي بر روي ستون‏هاي خاك دست نخورده به ارتفاع يك متر، كه در محيط پلي‏ اتيلني به قطر 15 سانتي‏متر قرار داشتند، اجرا شد. لايه ‏هاي خاك مورد بررسي 025، 2550، 5075 و 75100 سانتي‏متر و عمق‏هاي آب آبشويي 25، 50، 75 و 100 سانتي‏متر بوده است. براساس نتايج بدست آمده، مدل تجربي مشخصي براي هر روش آبشويي ارائه شد. در اين ميان، مدل نمايي در آبشويي غرقاب دائم بر مبناي ضريب همبستگي بالاتر و خطاي استاندارد كمتر، بهترين مدل بود. ليكن، آبشويي غرقاب متناوب علاوه بر حجم آب مورد نياز كمتر براي شوري‏ زدايي خاك، ضريب راندمان آبشويي بهتري را متناسب با بافت خاك منطقه نشان داد. با توجه به بحران كمبود آب در شرايط كنوني و ارجحيت مزاياي اين روش نسبت به دو روش ديگر مي‏توان روش غرقاب متناوب را براي منطقه مذكور مناسب‏ تر پيشنهاد نمود.