كاربرد و مديريت آب شور و لب شور در خربزه ديررس سبزوار

كاشت گياهان زراعي مناسب و سازگار با آب‌هاي شور و لب‌شور مي‌تواند نقش موثري در افزايش درآمد كشاورزان و صادرات ميوه به خارج كشور داشته باشد. خربزهاي غالب در الگوي كشت خراسان بزرگ، بيشتر مصرف تازه‌خوري داشته و در صادرات ميوه به خارج كشور جايگاهي ندارند. براي بررسي امكان استفاده از خربزه ديررس سبزوار (مه‌ولاتي) با استفاده از آبهاي شور و لب‌شور در كاهش تلفات آب و افزايش صادرات، آزمايشي با 7 تيمار و 3 تكرار در قالب بلوك‌هاي كامل تصادفي با استفاده از روش آبياري قطره‌اي نواري، در مشهد انجام شد. تيمارهاي آبياري عبارت بودند از، آبياري با آب شيرين (6/0 دسي­زيمنس بر متر) از ابتداي كاشت تا پايان برداشت محصول (T1)، آبياري با آب داراي شوري 3 دسي­زيمنس بر متر (لب‌شور)، از  ابتداي كاشت تا برداشت محصول (T2)، آبياري با آب داراي شوري 6 دسي زيمنس بر متر (شور)، از ابتداي كاشت تا پايان برداشت محصول (T3)، آبياري با آب داراي شوري 3 دسي­زيمنس بر متر از 40 روز بعد از جوانه زني تا برداشت محصول (T4)، آبياري با آب داراي شوري 3 دسي ­زيمنس بر متر از 20 روز بعد از جوانه زني تا برداشت محصول (T5)، آبياري با آب داراي شوري 6 دسي­زيمنس بر متر از 40 روز بعد از جوانه زني تا برداشت محصول (T6)، آبياري با آب داراي شوري 6 دسي­زيمنس بر متر از 20 روز بعد از جوانه زني تا برداشت محصول (T7). نتايج نشان داد كه، شوري آب باعث كاهش عملكرد كل، عملكرد بازارپسند و كارآيي مصرف آب آبياري شد اما تفاوت بين عملكردهاي تيمارهاي آب شور و لب‌شور معني‌دار نبودند. آبياري با آب شيرين در اوايل دوره رشد باعث افزايش محصول نشده بلكه، تنش بيشتري به گياه وارد كرد. در اين آزمايش، با وجود شور شدن آب و كاهش محصول، هنوز خربزه‌هاي توليدي، براي صادرات مناسب بودند.