نقش آبياري در نظام‌هاي مختلف بهره‌برداري در مناطق چاي‌كاري

در مناطق چاي‌كاري كشور، انجام آبياري، پذيرش سامانه­هاي نوين آبياري، كوچكي ‌و پراكندگي قطعات چاي‌كاري، كمبود‌ دانش فني، بالا بودن هزينه‌هاي توليد، پايين بودن عملكرد و كاهش درآمد چاي‌كاران از ‌اثرهاي انعكاسي نوع نظام‌هاي بهره‌برداري در فعاليت چاي‌كاري است. هدف از پژوهش حاضر، يافتن الگوي بهره‌برداري مناسب از نظر آبياري با مطالعه عملي نظام‌هاي بهره‌برداري مختلف در مناطق چاي‌كاري بود. در اين مطالعه، از دو روش مطالعه كتابخانه‌اي و تحقيقات ميداني استفاده شد. روش نمونه‌گيري‌، تصادفي خوشه‌اي بوده كه با استفاده از فرمول كوكرا‌ن، حجم و تعداد نمونه در جامعه موردبررسي مشخص شد. از طريق پرسش‌نامه رابطه بين آبياري به‌عنوان متغير مستقل با ميزان عملكرد به‌عنوان متغير وابسته در نظام‌هاي مختلف بررسي شد. سپس با استفاده از آماره­هاي توصيفي و استنبا‌طي و از طريق آزمون تو‌كي داده‌ها تجزيه‌وتحليل شدند. در هر سه‌نظام، باغ‌هاي چاي آبياري شده از عملكرد بالاتري برخوردار بودند. از سه‌نظام شناسايي‌شده در مناطق چاي‌كاري (دهقاني، تعاوني مشاع و تجاري)، بيش‌ترين عملكرد با عنايت به ارزيابي متغير مستقل مذكور، متعلق به نظام تعاوني مشاع بود.